„Tamtej nocy – nocy, od której tyle się zaczęło i która tak wiele zmieniła raz na zawsze – Meggie jak zwykle miała pod poduszką jedną ze swych ulubionych książek. (…) Kiedy ją otworzyła, strony zaszeleściły obiecująco. Meggie uważała, że ten pierwszy szept kartek jest za każdym razem inny, w zależności od tego, czy już wie, co książka jej opowie, czy też jeszcze nie”. („Atramentowe serce” C. Funke, Wydawnictwo Egmont)
W chirurgii ginekologicznej największe znaczenie ma ręka i oko operatora. Każdy zabieg pozwala na lepsze poznawanie siebie i swoich możliwości – zarówno manualnych, jak i psychicznych. Nic nie da się porównać z satysfakcją, jaka towarzyszy wygranej z chorobą pacjenta i własnymi słabościami, ograniczeniami, dylematami, niepokojami.
Olga Stalinger znana tancerka, instruktorka tańca nowoczesnego, choreograf, sędzia zawodów tanecznych, ambasadorka preparatu MethodDraine Minceur, aktualnie menadżer marketingu i sprzedaży.
To tylko wybrane zajęcia, którym oddaje się ta niezwykła kobieta.
Na początku był taniec
Kiedy była jeszcze małą dziewczynką, podczas spaceru, w parku, zobaczyła pokaz tańca i to ją urzekło. Fascynacja była tak silna, że Olga zmusiła rodziców, aby zapisali ją na kurs tańca. I tak to się wszystko zaczęło.
Dr Józef Hornowski uważał, że medycyna jest jak dobry jacht. Potrzebuje sternika (to rola młodych) i balastu (to zadanie dla starych). On sam był takim balastem – który nie obciąża, ale pozwala śmiało płynąć do przodu. O ludziach, których leczył, mówił z szacunkiem: „Cisi bohaterowie dociekań, eksperymentów, ale i pomyłek lekarskich”. Umiał ich słuchać. Doktor Józef Hornowski zawsze powtarzał, że nie może być dobrym lekarzem ktoś, kto nie jest dobrym człowiekiem. On był jednym i drugim.
Aktor to człowiek do wynajęcia, który latami pracuje na swoją pozycję w zawodzie. Ja stwierdziłem, że jeśli do 30. roku życia nie osiągnę stabilnej sytuacji, to sobie odpuszczę. Trzeba sobie zapracować na nazwisko, żeby móc utrzymać się z aktorstwa. Mam 35 lat, utrzymuję się z tego zawodu i choć może nie gram głównych ról w serialach, to spokojnie sobie radzę. Oczywiście o stabilizacji nie ma mowy, w tym zawodzie to chyba nie jest możliwe.
„Samochód Ferrari jest jak piękna kobieta – zanim się go zdobędzie, trzeba go zapragnąć” – mawiał Enzo Ferrari, twórca legendy motoryzacyjnego piękna.
Aktywnie z cukrzycą, czyli druga odsłona kampanii prospołecznej „Mam pasję! Cukier mi nie podskoczy!”
W miniony piątek na ulicach miast w całej Polsce pojawiły się plakaty zachęcające osoby z cukrzycą do aktywnego trybu życia, realizowania swoich pasji i marzeń. Autorem pracy jest diabetyk, laureat tegorocznej edycji konkursu Accu-Chek „Mam pasję! Cukier mi nie podskoczy!” 2011. Celem inicjatywy jest promocja zdrowego trybu życia oraz wymiana doświadczeń pomiędzy osobami z cukrzycą.
Osoby wesołe i optymistyczne, żyją krócej od tych poważnych i niewyrażających emocji. Rozsądni oraz uparci żyją najdłużej i cieszą się najlepszym zdrowiem – tak twierdzą naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego Riverside. Jak to tłumaczyć? Psycholog, prof. Howard Friedman twierdzi, że optymiści uważający, że “zawsze jakoś to będzie”, lekceważą zagrożenia. Tak więc szczęście nie jest podstawą dobrego zdrowia – twierdzą badacze. Rozwaga i wytrwałość są natomiast istotne dla zdrowego i długiego życia. Może warto to przemyśleć i zrewidować swój stosunek do życia? (aw)
Dr Jan Musiał sam zdiagnozował, że jest chory na szpiczaka. Od pierwszego lekarza usłyszał, że będzie żyć najwyżej kilka miesięcy. Żyje już 5 lat, pracuje jako chirurg, znajduje czas na swoje pasje. Za walkę o lepszy dostęp do leków dla siebie i innych pacjentów został nominowany do nagrody Człowieka Roku.
Taniec brzucha to doskonały sposób na dobrą kondycję fizyczną i piękną figurę. Wiele kobiet decyduje się na naukę orientalnego tańca nie tylko ze względów zdrowotnych, ale by odkryć w sobie kobiecość i odzyskać pewność siebie.
W czasach komunizmu podróż na Krym pozostawała dla Polaków w zasadzie tylko w sferze marzeń. Tam wypoczywali co bardziej ustosunkowani mieszkańcy ZSRR i pionierzy w czerwonych chustach. Bratnie narody musiały zadowolić się pobytem nad Balatonem lub wypoczynkiem na bułgarskim wybrzeżu.
Hanna Pasterny jest asystentką społeczną szefa Europarlamentu, Jerzego Buzka. Napisała dwie książki, ale to raczej nie jest jej ostatnie słowo. Pełna pomysłów i energii pokazuje, że warto być w życiu aktywnym. Nawet jeśli się nie widzi.
Kwiecień 1945 roku. Usiłowałem dotrzeć w moje rodzinne strony, nad Niemen do Nowogródka. Nie dojechałem. Zawróciłem po usłyszeniu groźnie brzmiącego zawołania: „Stoj. Kuda idziesz? Dawaj nazad!” Podróż z Warszawy do Sokółki na dachu i zderzaku wagonu towarowego trwała przeszło dwa dni.
Z Wojtkiem Brzozowskim, sześciokrotnym zdobywcą tytułu Mistrza Świata, Mistrzem Europy oraz wielokrotnym Mistrzem Polski w windsurfingu rozmawiała Krystyna Sygnowska.
Z Katarzyną Grocholą spotkałam się w jej domu w podwarszawskim Milanówku. Przy furtce czekał na mnie komitet powitalny złożony z psa Ałgana i kota. Od samego progu urzekła mnie niezwykła atmosfera domu. Narzeczony pisarki zaprosił mnie do przytulnego gabineciku, poczęstował filiżanką gorącej herbaty. Po chwili zjawiła się pani domu i zaczęła swoją opowieść…
Z cukrzycą można normalnie żyć i realizować swoje pasje. Wojtek Opatowicz jest podróżnikiem, alpinistą, obecnie kończy studia na Uniwersytecie Szczecińskim. Na cukrzycę typu 1 zachorował mając 11 lat.
Wielokrotnie zastanawiałem się, co takiego jest w chirurgii, co czyni z tej specjalności ekskluzywną dziedzinę medycyny, panteon lekarskiego myślenia i działania.
Akademicka gwiazda rocka, Elvis teorii kultury, najsłynniejszy współczesny filozof – te określenia najdobitniej ukazują skalę fenomenu Slavoja Žižka.
Zawsze aktywny, zawsze tam, gdzie dzieje się coś złego. Dzięki idei, swojej charyzmie, autorytetowi, pasji, posłannictwu przyciąga do Stowarzyszenia nie tylko lekarzy-emerytów, ale również młodych, których w tym gronie
jest niemało.
W dzisiejszym teatrze polskim znacznie częściej mamy do czynienia z oprawą plastyczną niż scenografią sensu stricte, czyli sztuką kreowania wizualnej strony przedstawianego na scenie świata – mówi artysta Paweł Dobrzycki. – Zupełnie inaczej jest w teatrach na świecie.
Scenografia Pawła Dobrzyckiego jest zawsze integralną częścią interpretacji dzieła. Współbrzmi, współdrga, współorganizuje przestrzeń – zarówno sceniczną, jak i teatralną. Jest specyficznym wejściem w przestrzeń słowa, międzysłowia, obrazu, aktora, rekwizytu, ruchu, widza. I jednocześnie konstrukcją, strukturą tej przestrzeni, w której ów teatralny świat powstaje, trwa.
Zapierające dech w piersiach widoki, feerie barw, szum strumyków, śpiew ptaków, spokój lasów – to wszystko uroki Jury Krakowsko-Częstochowskiej, jednego z najpiękniejszych regionów Polski. Warto się tam wybrać, by podziwiać złotą polską jesień.
Wstaję o piątej rano i ćwiczę jogę, robię ćwiczenia oddechowe – inaczej mówiąc – powoli dochodzę do siebie. Potem przygotowuję zupę miso z warzywami, glonami i robię to zawsze w małych garnuszkach. Uwielbiam małe garnuszki, małe kubeczki i talerzyki; stosuję zasadę, że lepiej mniej, a częściej. Potem szybka kąpiel, a na zegarku jest już po szóstej i czeka taksówka wioząca mnie na plan filmowy. Łapię kromkę ciemnego pieczywa z ulubioną posypką i w duchu przysięgam sobie, że jutro wstanę wcześniej. Jadąc na plan, najczęściej trochę odsypiam. Potem garderoba, charakteryzacja, gdzie zawsze udaje mi się bez pośpiechu wypić „godną kawę” i porozmawiać o „chmurkach i bzdurach”. Potem zdjęcia, następnie próba w teatrze, wieczorem spektakl. Są to dni szczególnej mobilizacji, zwłaszcza wtedy, kiedy trzeba pogodzić film z teatrem. Uwielbiam teatr, a teatr nie lubi się z nikim dzielić, teatr nie znosi konkurencji.
Każdy z nas ma jakieś marzenia. Wielu palcem po mapie kreśli szlaki wymarzonych wędrówek. Części z nas udaje się te marzenia urzeczywistnić. Niektórzy, tak jak ja, mogą zrealizować swoje pasje podróżnicze w godzinach pracy.
Jego nazwisko znają wszyscy miłośnicy hip-hopu. Ale podziwiają go też ci, którzy za tańcem nie przepadają. Paweł Płoski wygrał nie tylko mistrzostwa Polski i świata w hip-hopie, ale też walkę ze słabością i bólem. Po półtora roku od wypadku, w którym stracił nogę, znów tańczy. I ma plany, by robić to jeszcze lepiej niż przedtem!