Niektórzy polscy krytycy i dziennikarze filmowi (m.in.: Jerzy Płażewski, Film nr 1/2009, Barbara Hollender, Rzeczpospolita nr 8 /2009) biją na alarm, że do polskich kin nie trafia wiele wybitnych filmów oraz pogłębia się przepaść między frekwencją w kinach na hitach i na interesujących tytułach artystycznych.
Zwolennik tradycyjnego teatru, który lubi siedzieć w miękkim fotelu, lubi przerwy i cały rytuał związany z uroczystym charakterem teatralnego wieczoru, takie warunki może jeszcze spotkać w operze. W teatrze dramatycznym czy „postdramatycznym” widz często musi podążać za aktorem.
Jestem aktorką śpiewającą i nieustannie poszukuję odpowiedniego dla siebie materiału. Swego czasu spodobałam się publiczności w repertuarze Brechtowskim, który bardzo do mnie pasował. Tucholsky’ego zaś odkryłam przed kilku laty. Niestety, w naszym kraju bardzo często realizacja ambitnych projektów rozkłada się w czasie. A sam materiał jest bardzo intrygujący, ale zarazem wyczerpujący wokalnie. Podczas występu wykonuję kilkanaście utworów o bardzo zróżnicowanym klimacie. Czekam na przetłumaczenie przez pana Romana Kołakowskiego dwóch kolejnych piosenek.
Festiwalowi Era Nowa Horyzonty od początku przyświecał jeden cel: pokazywać filmy, których nie było na polskich ekranach. Filmy niebanalne, odważne, łamiące tabu, poszukujące własnego języka, wymykające się wszelkim klasyfikacjom gatunkowym, odbiegające od klasycznej narracji, wykraczające poza granice.
Czy w dobie wszechobecnej telewizji, internetu, gier komputerowych warto chodzić z dzieckiem do teatru? Jaki wpływ na jego rozwój mają warsztaty teatralne?
Zosia po raz pierwszy wybrała się z mamą do teatru lalek, gdy miała niespełna 3 lata. Nowoczesna, japońska bajka, ciemne postacie lalek, głośne walenie w bębny – to wszystko okazało się tak niezrozumiałe dla dziewczynki, że zaczęła płakać i trzeba było szybko wyjść z teatru.
Robię tyle rzeczy, że czasem sama się zastanawiam, jak znajduję czas, żeby spać. A dla mnie to ważne, bo jestem absolutnym śpiochem. Mam 4-letnią córeczkę Maję, więc normalnie prowadzę dom, gotuję, robię zakupy. Oprócz tego piszę felietony. A raz w miesiącu – uwaga, tu zdradzam tajemnicę – jeżdżę do Gruzji i jestem tam tydzień. Uczę dzieci w polskiej szkole w Tbilisi. Tańczę także w gruzińskim zespole folklorystycznym, chyba jako jedyna Polka w historii. Właśnie kończę pisany do spółki z moimi gruzińskimi przyjaciółmi scenariusz filmu dokumentalnego. To będzie opowieść o Polce, która odkrywa Gruzję, uczy się języka gruzińskiego, tańca, poznaje tamtejszą sztukę, kuchnię, zwyczaje.
Od zawsze marzyłam, żeby zagrać w filmie kostiumowym, w dużej historycznej produkcji. Ponieważ interesuję się carską Rosją, może odpowiednim filmem byłaby kolejna wersja Anny Kareniny… Chciałabym również mieć możliwość zaprezentowania swoich umiejętności w roli złożonej psychologicznie, kiedy bohaterem targają silne emocje lub kiedy trzeba pokazać jego rozwój emocjonalny. Takie role są najlepiej zapamiętywane przez widzów, a dla aktora stanowią z jednej strony największe wyzwanie, z drugiej zaś dają możliwość wykazania się kunsztem i umiejętnościami, stanowiąc jednocześnie szczyt zawodowego spełnienia. Gdybym mogła zagrać taką rolę w filmie Pedro Almodóvara, byłoby to dla mnie spełnienie zawodowych marzeń.
Monika Dryl, aktorka, wielbicielka muzyki i dobrego jedzenia. Mama Antosia, od którego uczy się optymizmu. Zakochana w Nowym Jorku i w swoim partnerze, Pawle. Wiecznie uśmiechnięta, radosna, kocha to, co robi i wciąż chce więcej.
Z Marzeną Trybałą, aktorką Teatru Ateneum w Warszawie, szerszej publiczności znaną z seriali „Pensjonat pod Różą”, „Samo życie” i „Barwy szczęścia”, rozmawia Justyna Hofman-Wiśniewska.
Piękna, dowcipna i jak sama o sobie mawia: pozytywnie energetyczna – Beata Kawka. Jedna z najpopularniejszych polskich aktorek. Nie boi się upływającego czasu. Ma dystans do siebie i zawsze stara się żyć po swojemu. Dzięki temu wie, że wszystko, co zdobyła, zawdzięcza sobie.
Jako mała dziewczynka marzyłam, że w przyszłości zostanę:
politykiem. Byłam idealistką i wierzyłam, że politycy zmieniają naszą rzeczywistość.
Lubię poranki, kiedy:
wiem, że czeka mnie coś ekscytującego, np. fascynujący dzień w pracy lub jakaś fajna wyprawa.
Siłę do życia czerpię z:
pozytywnego nastawienia do świata, do ludzi.
Największym wyzwaniem był:
mój debiut w Teatrze Narodowym, kiedy wcieliłam się w rolę niepoukładanej życiowo narkomanki.
Aktorstwo jest dla mnie:
rozwinięciem marzeń z dzieciństwa, możliwością wychodzenia poza siebie.
Z Piotrem Pręgowskim, czyli Patrykiem Pietrkiem z ławeczki w serialu „Ranczo”, rozmawia Justyna Hofman-Wiśniewska:
Odnosiłem sukcesy w wieku młodzieńczym i coraz poważniej myślałem o karierze sportowej. Niestety, przegrałem wskutek kontuzji ważną wtedy dla mnie walkę i ze sportem musiałem skończyć. Nie żałuję, bo dzięki temu zostałem aktorem. Sport, który uprawiałem, nie jest tak spektakularny jak Formuła 1 czy piłka nożna. To był normalny, siłowy sport – zapasy.
Petersburski festiwal „Monokl” jest jednym z 40 międzynarodowych festiwali monodramów organizowanych w Europie. Liczba ta jest świadectwem, że tradycja najmniejszego teatru jednoosobowego, spadkobiercy dawnych wędrujących aktorów, wcale nie zagasła. Z ciemności wyłania się sylwetka starego człowieka. Idzie powoli, pochylony wiekiem, z trudem posuwa się do przodu i krząta, aby przygotować herbatę. Do czajnika wkłada solidnych rozmiarów grzałkę, na dużym owalnym stole stawia płytką miskę z orzechami. Dokręca wiszącą nad stołem żarówkę, aby rozproszyć mrok. Siada i łupie kilka orzechów. Jedna z łupin spada na podłogę. Podnosi ją z wysiłkiem i wrzuca do miski. Ponownie siada. Próbuje smak orzechów. Wstaje i przybiera pozę Koby (trzeba przypomnieć, że to pseudonim bojowy Stalina z czasów przedrewolucyjnych) – staje lewym profilem do widzów, z głową lekko zadartą, wzrokiem utkwionym w świetlaną dal, a trzymany w charakterystyczny sposób dziadek do orzechów przypomina nieodłączną fajkę wodza kraju rad. Te wąsy, spojrzenie, władczy gest. Poznajecie? – pyta.
A dla mnie jest dziwne, że mnie pytają, jak można grać tak różne role jednego dnia. To jest absolutnie oczywiste, że schodząc ze sceny w Polonii, zostawiam tam postać. Ona nawet do garderoby już ze mną nie idzie!
Co w aktorstwie sprawia panu największą frajdę?
Przetwarzanie samego siebie, czyli granie kogoś, kim zupełnie nie jestem. I szukanie różnych sposobów na to, żeby stworzyć postać sceniczną, która jest do mnie zupełnie niepodobna, a przynajmniej zdecydowanie się ode mnie różni. To jest największa przyjemność. I w teatrze, i w filmie, i w serialu. Na przykład w takim serialu, jak „Ranczo”, który bardzo lubię.
Katarzyna Kwiatkowska to aktorka urodzona do komedii. Już od kilku lat bawi nas występując w programie „Szymon Majewski Show”, gdzie wciela się w znane postaci, m.in. Krystynę Jandę czy Dodę.
Odszedł wybitny aktor i reżyser, wspaniały człowiek, pełen życzliwości, optymizmu i pogody ducha. Hipnotyzował swoim głosem, ale także swoją osobowością.
Moje poglądy na to, czym jest aktorstwo, były stosunkowo mgliste. Pochodzę z Olsztyna, gdzie jest jeden teatr dramatyczny i skłamałabym mówiąc, że byłam tam częstym gościem. Nie spędzałam też całych dni w kinie. Potrzeba spełniania się w aktorstwie przyszła dość niespodziewanie dla mnie samej, ale od momentu zdania do szkoły teatralnej wiedziałam, że jestem na właściwym miejscu. Dostałam od losu więcej niż oczekiwałam. To ogromne szczęście móc robić coś, co się naprawdę lubi czy wręcz kocha.
Miałem okazję zobaczyć mojego dziadka na ekranie telewizyjnym w „Róży” Stefana Żeromskiego. Miał piękną charakteryzację i nigdy nie zapomnę tych paru ujęć z tego filmu. Zapamiętałem to tak dobrze, bo był to jedyny moment, gdy miałem okazję zobaczyć, jak się dziadek poruszał. Znam go ze zdjęć, z fotosów z przedstawień, ale to co innego. Pamiętam także opowieści babci o jej roli w „Żabusi” Zapolskiej
Kiedy miałam 11 lat trafiłam na cas-ting do warszawskiego teatru Syrena, gdzie – w związku z inscenizacją „Królowej Śniegu” – poszukiwali śpiewających dziewczynek zainteresowanych teatrem. Uwielbiam tę baśń, więc bardzo mi zależało, aby zagrać w tym przedstawieniu. Mimo ogromnego zdenerwowania, dostałam rolę Gerdy i tak zaczęła się moja aktorska droga.
Byłem bardzo tygrysim Tygryskiem! W tym zawodzie tak jest. Czasami przychodzi zagrać Tygryska
w „Ach, jak cudowna jest Panama” Janoscha, czasami księdza Popiełuszkę. To jest taka rozpiętość. Naprawdę, trzeba czasami – dla ochrony swojego zdrowia psychicznego – zagrać Tygryska.
Dorota Segda jest osobą pełną pasji. Doskonale wie, czego chce. Jest silną kobietą, ale też potrafi wzruszyć się do łez czytając poezję. Widzowie uwielbiają aktorkę za liczne role teatralne i filmowe. Od września można ją oglądać w nowym serialu komediowym „Ludzie Chudego”.
– Uczymy się od nich radości i prawdziwych wartości – mówi Anna Dymna, dzięki której od sześciu lat w Krakowie odbywa się niezwykły festiwal. Jedyny, w którym obok gwiazd polskiej piosenki występują niepełnosprawni artyści. Festiwal, który pozwala na chwilę przystanąć i zastanowić się, co w życiu jest ważne.
Robienie zdjęć to moja metoda na stres. Gdziekolwiek jestem, biorę aparat i idę przed siebie. …zapominam o całym świecie. – Wywiad z Martą Klubowicz, aktorką teatralną i filmową
Wstaję o piątej rano i ćwiczę jogę, robię ćwiczenia oddechowe – inaczej mówiąc – powoli dochodzę do siebie. Potem przygotowuję zupę miso z warzywami, glonami i robię to zawsze w małych garnuszkach. Uwielbiam małe garnuszki, małe kubeczki i talerzyki; stosuję zasadę, że lepiej mniej, a częściej. Potem szybka kąpiel, a na zegarku jest już po szóstej i czeka taksówka wioząca mnie na plan filmowy. Łapię kromkę ciemnego pieczywa z ulubioną posypką i w duchu przysięgam sobie, że jutro wstanę wcześniej. Jadąc na plan, najczęściej trochę odsypiam. Potem garderoba, charakteryzacja, gdzie zawsze udaje mi się bez pośpiechu wypić „godną kawę” i porozmawiać o „chmurkach i bzdurach”. Potem zdjęcia, następnie próba w teatrze, wieczorem spektakl. Są to dni szczególnej mobilizacji, zwłaszcza wtedy, kiedy trzeba pogodzić film z teatrem. Uwielbiam teatr, a teatr nie lubi się z nikim dzielić, teatr nie znosi konkurencji.