Zwolennik tradycyjnego teatru, który lubi siedzieć w miękkim fotelu, lubi przerwy i cały rytuał związany z uroczystym charakterem teatralnego wieczoru, takie warunki może jeszcze spotkać w operze. W teatrze dramatycznym czy „postdramatycznym” widz często musi podążać za aktorem.
W kuluarach 12. Międzynarodowego Festiwalu „Zdarzenia” im. Józefa Szajny, który jak co roku odbywał się w Tczewie, przebąkiwano, że był to festiwal ostatni. Nikt tego oficjalnie nie powiedział, Ale z rozmaitych powodów 13. Prawdopodobnie się nie odbędzie. TO może od razu po przerwie odbędzie się 14. festiwal?
Ostatni sezonu Opery Narodowej układa się w swoisty porządek: od Berlioza do Szymanowskiego, od opery nawiązującej do początków Europy po operę wystawioną ku chwale zjednoczonej w Unii uropy.
Dworski rodowód opery kładzie się długim cieniem na jej historii. Również w Polsce, gdzie początki opery sięgają czasów Władysława IV, wielkiego jej admiratora.
W centrum Tallina pokaźnych rozmiarów billboardy i tablice informacyjne kierują teatromanów do Słomianego Teatru (Straw Theatre). Nieopodal zachowanych murów obronnych Starego Miasta, na niewielkim wzgórzu wybudowano tu… teatr ze słomy.
Pomalowany na czarno, prostokątny kolos, przy którym przytulił się kawiarniany ogródek, przyciąga dzisiaj setki mieszkańców miasta i turystów. Każdy jest ciekaw teatru ze słomy, toteż miejsce stało się modne i żywe.
Na scenie warszawskiego Laboratorium Dramatu odbyła się premiera najnowszej sztuki Tomasza Manna „Sex Machine”, odsłaniająca toksyczny związek matki i syna. Mann nie pierwszy raz wgłębia się pod powierzchnię rodzinnych relacji, w których odkrywa – za psychoanalitykami i dramaturgami śledzącymi ten wątek od pokoleń – kłębowisko namiętności i zagrożeń.
Petersburski festiwal „Monokl” jest jednym z 40 międzynarodowych festiwali monodramów organizowanych w Europie. Liczba ta jest świadectwem, że tradycja najmniejszego teatru jednoosobowego, spadkobiercy dawnych wędrujących aktorów, wcale nie zagasła. Z ciemności wyłania się sylwetka starego człowieka. Idzie powoli, pochylony wiekiem, z trudem posuwa się do przodu i krząta, aby przygotować herbatę. Do czajnika wkłada solidnych rozmiarów grzałkę, na dużym owalnym stole stawia płytką miskę z orzechami. Dokręca wiszącą nad stołem żarówkę, aby rozproszyć mrok. Siada i łupie kilka orzechów. Jedna z łupin spada na podłogę. Podnosi ją z wysiłkiem i wrzuca do miski. Ponownie siada. Próbuje smak orzechów. Wstaje i przybiera pozę Koby (trzeba przypomnieć, że to pseudonim bojowy Stalina z czasów przedrewolucyjnych) – staje lewym profilem do widzów, z głową lekko zadartą, wzrokiem utkwionym w świetlaną dal, a trzymany w charakterystyczny sposób dziadek do orzechów przypomina nieodłączną fajkę wodza kraju rad. Te wąsy, spojrzenie, władczy gest. Poznajecie? – pyta.
Odszedł wybitny aktor i reżyser, wspaniały człowiek, pełen życzliwości, optymizmu i pogody ducha. Hipnotyzował swoim głosem, ale także swoją osobowością.
Jest jednym z najbardziej cenionych artystów polskich. Nie dba o sławę i nie pragnie szokować. Platformę artystycznej komunikacji z widzem wciąż stanowi dla niego scena lub plan filmowy, bo widz jest dla niego partnerem, odpowiedzią na jego aktorskie działania.
Teatry dotowane zarabiają najwięcej, kiedy nie grają, bo nie trzeba do przedstawień dopłacać, natomiast teatry prywatne, kiedy nie grają – tracą. Dlaczego tak jest?
Nie ma co się śmiać. Wygląda na to, że teatr nie jest od śmiechu. W każdym razie recenzentowi nie wypada chodzić do przybytku teatralnej rozrywki, a tym bardziej pisać o przedstawieniach tworzonych z myślą, by dogodzić widzom. Czy naprawdę?
Kiedy pytano Kazimierza Dejmka o stan polskiej dramaturgii współczesnej, w nadziei, że odnajdzie się w nim sojusznika odwiecznych narzekań na jej mierny poziom, reżyser odpowiadał zdumiony: „Jak można pytać o stan polskiej dramaturgii w kraju, który ma Mrożka”?
Jan Englert niedawno zaprezentował kilka spektakli teatrów narodowych z Rosji, Francji, Rumunii, Bułgarii, Austrii i Włoch. Spektakle Złożyły się na odpowiedź na pytanie: jaki powinien być Teatr Narodowy?
Znowu chodzimy do teatru. Nie wszyscy i nie na to samo, czyli jak zawsze.