Mózg nie potrafi odebrać wiernie tego, co chcemy przekazać za pomocą elektronicznych wiadomości tekstowych, bazujących na skrótach oraz symbolach – twierdzi prof. Michael Corballis.
Nowozelandzki neuropsycholog, który uczestniczył w odbywającym się w lizbońskim Instytucie Nauk Medycznych sympozjum na temat komunikacji międzyludzkiej, uważa, że mózg ma problemy w interpretacji wiadomości SMS oraz e-maili opartych na skrótach i symbolach.
**Modna wśród młodych ludzi ozdoba jest zagrożeniem dla ich zębów – alarmują stomatolodzy.**
Ponad 70 proc. osób posiadających kolczyki w brodzie lub w języku prędzej czy później – z uszkodzonymi zębami – trafia do dentysty. Najczęściej zęby niszczymy sobie nieświadomie podczas snu lub podczas zabawy kolczykiem. „Ofiarami” kolczyków są najczęściej dziewczęta poniżej 18. roku życia. Stanowią one aż 90 proc. wszystkich przypadków uszkodzenia zębów i szkliwa przez kolczyk.
Ozdoba, która niszczy zęby?
Fascynacja sztuką ma coraz częściej odzwierciedlenie w architekturze. Widać to na przykładzie nowoczesnej siedziby telewizji.
Kupując zabytkowe meble, sprawiamy sobie przyjemność, zaspokajamy kaprys, czy dobrze lokujemy pieniądze? Na tak postawione pytania nie ma jednej prostej odpowiedzi.
Dawniej jej ulicami spacerowali Bułhakow, Majakowski i Jesienin. Dzisiejsza Moskwa to dziesięciomilionowa metropolia, modne miasto, które niezmiennie przyciąga swoją magią turystów z całego świata.
„Tamtej nocy – nocy, od której tyle się zaczęło i która tak wiele zmieniła raz na zawsze – Meggie jak zwykle miała pod poduszką jedną ze swych ulubionych książek. (…) Kiedy ją otworzyła, strony zaszeleściły obiecująco. Meggie uważała, że ten pierwszy szept kartek jest za każdym razem inny, w zależności od tego, czy już wie, co książka jej opowie, czy też jeszcze nie”. („Atramentowe serce” C. Funke, Wydawnictwo Egmont)
Obcując ze sztuką, obcujemy także z kiczem. Zwłaszcza, że kicz podszywa się czasem pod sztukę, a sztuka korzysta z kiczu, posługując się nim. Reklamy, plakaty widzimy na ulicy. Kicz też.
Niektórzy polscy krytycy i dziennikarze filmowi (m.in.: Jerzy Płażewski, Film nr 1/2009, Barbara Hollender, Rzeczpospolita nr 8 /2009) biją na alarm, że do polskich kin nie trafia wiele wybitnych filmów oraz pogłębia się przepaść między frekwencją w kinach na hitach i na interesujących tytułach artystycznych.
Zwolennik tradycyjnego teatru, który lubi siedzieć w miękkim fotelu, lubi przerwy i cały rytuał związany z uroczystym charakterem teatralnego wieczoru, takie warunki może jeszcze spotkać w operze. W teatrze dramatycznym czy „postdramatycznym” widz często musi podążać za aktorem.
Jestem aktorką śpiewającą i nieustannie poszukuję odpowiedniego dla siebie materiału. Swego czasu spodobałam się publiczności w repertuarze Brechtowskim, który bardzo do mnie pasował. Tucholsky’ego zaś odkryłam przed kilku laty. Niestety, w naszym kraju bardzo często realizacja ambitnych projektów rozkłada się w czasie. A sam materiał jest bardzo intrygujący, ale zarazem wyczerpujący wokalnie. Podczas występu wykonuję kilkanaście utworów o bardzo zróżnicowanym klimacie. Czekam na przetłumaczenie przez pana Romana Kołakowskiego dwóch kolejnych piosenek.
Lwowska Galeria Sztuki to istny labirynt wypełniony dziełami sztuki. Przy którym z nich warto się zatrzymać?
Odnalezienie ciekawych obrazów na dużej wystawie wymaga sporego wysiłku. Bogactwo i różnorodność zbiorów utrudnia poruszanie się wśród prac.
Lwowska Galeria Sztuki, dawna Galeria Obrazów, nie jest pod tym względem żadnym ewenementem w Europie. Po przeszło stu latach swojego istnienia nadal wydaje się być dla wielu terra incognita.
Festiwalowi Era Nowa Horyzonty od początku przyświecał jeden cel: pokazywać filmy, których nie było na polskich ekranach. Filmy niebanalne, odważne, łamiące tabu, poszukujące własnego języka, wymykające się wszelkim klasyfikacjom gatunkowym, odbiegające od klasycznej narracji, wykraczające poza granice.
Zachęcamy do przeczytania recenzji książki prof. Stefana Krusia „Wiecznym piórem. Na przekór” wydanej przez Media TV Plus. Poniższy tekst ukazał się w magazynie „Puls” (nr 12/1), miesięczniku Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie.
Niedawno ukazał się zbiór słynnych felietonów profesora Stefana Krusia, a już ten tom jest wyczerpany. Widocznie nakład był niewielki. Czas, aby ktoś stanowczo pomyślał o dodruku.
Czytałem „Schizofrenię” Antoniego Kępińskiego jako student, potem jako młody psychiatra, i czytam teraz, kiedy patrzę na moje życie zawodowe, spędzone wśród osób chorujących na schizofrenię, z pewnego oddalenia. Za każdym razem było to trochę inne odczytanie, ale pozostawiało wspólne uczucie, że Profesor wysyła nas na „misję niemożliwą”: zrozumieć i leczyć schizofrenię. Wysyła, bo jest przekonany, że się powiedzie.
Julian Talko-Hryncewicz to polski lekarz, antropolog, etnograf, archeolog-amator, profesor Uniwersytetu Wileńskiego i Jagiellońskiego, członek Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Umiejętności. Prowadził badania etnograficzne, antropologiczne i archeologiczne w południowej Polsce, na Ukrainie i Syberii.
Apolonia jest patronką lekarzy dentystów i ich pacjentów. Wspominamy ją dziewiątego lutego.W Kościele katolickim patron to zazwyczaj święty, którego potrzebujący proszą o opiekę. Szczególnie często ludzie zwracają się o wsparcie w chorobie. Tytułowa Apolonia patronuje tym, którzy skarżą się na bóle zębów.
Chirurdzy dzielą ludzi na dwie kategorie: operowanych i nieoperowanych. Nieoperowani ich nie interesują. Natomiast operowanych znowu dzielą na dwie kategorie: operowanych przez siebie oraz operowanych przez innych, nie tak dobrych chirurgów.
Wszelkie znaki, tablice, litery, hieroglify, heksagramy Hanny Zawa-Cywińskiej to malarski zapis czy zapisywanie (ono trwa, narasta, zmienia się z upływem czasu) siebie. Tej siebie, ukrytej głęboko, która stanowi tajemnicę nie tylko dla tych, którzy ją znają, ale i dla niej samej. Poprzez malarstwo i przekładanie całej swojej wiedzy o świecie na środki malarskie dochodzi do samej siebie, do istoty siebie. Poszukuje siebie chłonącej świat, siebie patrzącej w zachwycie na rozedrgane fale Bałtyku układające się w rytmy i kolory, właściwie odcienie barwy, jak nutowy zapis, siebie zasłuchanej w strofy wierszy ulubionych poetów, wpatrzonej w słowa okiem malarza.
Czy w dobie wszechobecnej telewizji, internetu, gier komputerowych warto chodzić z dzieckiem do teatru? Jaki wpływ na jego rozwój mają warsztaty teatralne?
Zosia po raz pierwszy wybrała się z mamą do teatru lalek, gdy miała niespełna 3 lata. Nowoczesna, japońska bajka, ciemne postacie lalek, głośne walenie w bębny – to wszystko okazało się tak niezrozumiałe dla dziewczynki, że zaczęła płakać i trzeba było szybko wyjść z teatru.
Od zawsze marzyłam, żeby zagrać w filmie kostiumowym, w dużej historycznej produkcji. Ponieważ interesuję się carską Rosją, może odpowiednim filmem byłaby kolejna wersja Anny Kareniny… Chciałabym również mieć możliwość zaprezentowania swoich umiejętności w roli złożonej psychologicznie, kiedy bohaterem targają silne emocje lub kiedy trzeba pokazać jego rozwój emocjonalny. Takie role są najlepiej zapamiętywane przez widzów, a dla aktora stanowią z jednej strony największe wyzwanie, z drugiej zaś dają możliwość wykazania się kunsztem i umiejętnościami, stanowiąc jednocześnie szczyt zawodowego spełnienia. Gdybym mogła zagrać taką rolę w filmie Pedro Almodóvara, byłoby to dla mnie spełnienie zawodowych marzeń.
Olga Stalinger znana tancerka, instruktorka tańca nowoczesnego, choreograf, sędzia zawodów tanecznych, ambasadorka preparatu MethodDraine Minceur, aktualnie menadżer marketingu i sprzedaży.
To tylko wybrane zajęcia, którym oddaje się ta niezwykła kobieta.
Na początku był taniec
Kiedy była jeszcze małą dziewczynką, podczas spaceru, w parku, zobaczyła pokaz tańca i to ją urzekło. Fascynacja była tak silna, że Olga zmusiła rodziców, aby zapisali ją na kurs tańca. I tak to się wszystko zaczęło.
Karnawał to czas balów, wielkich spektakli operowych, ulicznych maskarad. Warto choć raz wybrać się w tym czasie do Wenecji czy Wiednia, albo chociaż do Pragi. Zapowiada się bardzo interesująco.
Bazylea to miasto, które świetnie funkcjonuje pomiędzy trzema państwami: Francją, Niemcami i Szwajcarią. Chociaż jest mniejsze niż Genewa czy Zurych, to w rzeczywistości traktowane jest jako najważniejsze centrum uniwersyteckie i kulturalne. Przykuwa uwagę poszukujących wrażeń nie tylko podczas karnawałowej Morgestraich, ale także w styczniową Noc Muzeów.
W kuluarach 12. Międzynarodowego Festiwalu „Zdarzenia” im. Józefa Szajny, który jak co roku odbywał się w Tczewie, przebąkiwano, że był to festiwal ostatni. Nikt tego oficjalnie nie powiedział, Ale z rozmaitych powodów 13. Prawdopodobnie się nie odbędzie. TO może od razu po przerwie odbędzie się 14. festiwal?