Monika Dryl, aktorka, wielbicielka muzyki i dobrego jedzenia. Mama Antosia, od którego uczy się optymizmu. Zakochana w Nowym Jorku i w swoim partnerze, Pawle. Wiecznie uśmiechnięta, radosna, kocha to, co robi i wciąż chce więcej.
Z Martyną Wojciechowską, dziennikarką, podróżniczką, zdobywczynią Korony Ziemi, rozmawia Katarzyna Pinkosz.
**Za co się pani nie weźmie, wszystko się udaje: programy telewizyjne, książki, podróże, praca zawodowa…**
Nie wszystko mi się udaje. Ja po prostu mam taką naturę, że jeśli mam trudne chwile, to „zaszywam się w norze” i nie mówię o tym nikomu. Zresztą uważam, że powinniśmy dzielić się z ludźmi dobrą energią, a nie opowiadać im o tym, że coś nam nie wyszło.
**A więc ma pani gorsze chwile?**
Aktywnie z cukrzycą, czyli druga odsłona kampanii prospołecznej „Mam pasję! Cukier mi nie podskoczy!”
W miniony piątek na ulicach miast w całej Polsce pojawiły się plakaty zachęcające osoby z cukrzycą do aktywnego trybu życia, realizowania swoich pasji i marzeń. Autorem pracy jest diabetyk, laureat tegorocznej edycji konkursu Accu-Chek „Mam pasję! Cukier mi nie podskoczy!” 2011. Celem inicjatywy jest promocja zdrowego trybu życia oraz wymiana doświadczeń pomiędzy osobami z cukrzycą.
**29 stycznia 2011 o godz. 14.35 czasu argentyńskiego Łukasz Żelechowski (niewidomy informatyk i dziennikarz), Piotr Pogon (po resekcji płuca, od 26 lat walczący z chorobą nowotworową) oraz Arkadiusz Mytko (podróżnik ekstremalny) po 16,5 godz. nocnej akcji górskiej zdobyli najwyższą górę obu Ameryk – Aconcagua (6 962 m. n.p.m.). Wyprawą kierował Bogdan Bednarz, ratownik beskidzkiej grupy GOPR.**
– Uczymy się od nich radości i prawdziwych wartości – mówi Anna Dymna, dzięki której od sześciu lat w Krakowie odbywa się niezwykły festiwal. Jedyny, w którym obok gwiazd polskiej piosenki występują niepełnosprawni artyści. Festiwal, który pozwala na chwilę przystanąć i zastanowić się, co w życiu jest ważne.
Żeby osiągnąć dobre wyniki, trzeba trenować czasem na granicy możliwości. Niekiedy się ją przekracza i wtedy dochodzi do kontuzji. Są one wpisane w życie sportowca. Mnie przytrafiły się dwie. Na szczęście medycyna sportowa osiągnęła już bardzo wysoki poziom – dwa tygodnie po operacji kolana mogłam powrócić do treningów. Druga operacja (pięty) na nieco dłużej wykluczyła mnie z treningów i startów, ale chociaż przeszłam ją w czerwcu ubiegłego roku, już w marcu następnego zdobyłam brązowy medal na Mistrzostwach Świata.
Wstaję o piątej rano i ćwiczę jogę, robię ćwiczenia oddechowe – inaczej mówiąc – powoli dochodzę do siebie. Potem przygotowuję zupę miso z warzywami, glonami i robię to zawsze w małych garnuszkach. Uwielbiam małe garnuszki, małe kubeczki i talerzyki; stosuję zasadę, że lepiej mniej, a częściej. Potem szybka kąpiel, a na zegarku jest już po szóstej i czeka taksówka wioząca mnie na plan filmowy. Łapię kromkę ciemnego pieczywa z ulubioną posypką i w duchu przysięgam sobie, że jutro wstanę wcześniej. Jadąc na plan, najczęściej trochę odsypiam. Potem garderoba, charakteryzacja, gdzie zawsze udaje mi się bez pośpiechu wypić „godną kawę” i porozmawiać o „chmurkach i bzdurach”. Potem zdjęcia, następnie próba w teatrze, wieczorem spektakl. Są to dni szczególnej mobilizacji, zwłaszcza wtedy, kiedy trzeba pogodzić film z teatrem. Uwielbiam teatr, a teatr nie lubi się z nikim dzielić, teatr nie znosi konkurencji.
Święta powinny być ważnym wydarzeniem. Święto to coś niezwykłego, innego od codzienności, dzień, na który warto czekać, bo kiedy nadejdzie, to ho, ho! Oczekiwanie to nadzieja na realizację marzeń. Im większe marzenia i im większa szansa na ich spełnienie, tym bardziej ekscytujące (radosne) oczekiwanie. Oczywiście Święta Bożego Narodzenia mają swój szczególny wymiar symboliczny i religijny. Oczekiwanie i radość związane są z konkretnym wydarzeniem.