Lidia Chojecka – sport dał mi radość życia

Z Lidią Chojecką, lekkoatletką, biegającą na średnich i długich dystansach, zawodniczką klubu Pogoń Siedlce
rozmawia Krystyna Skirowska.

Jak zaczęła się Pani przygoda ze sportem?

Zadecydował o tym przypadek. Pochodzę z małej miejscowości pod Siedlcami i kiedyś nauczycielka wf-u zabrała kilkoro z nas na zawody do Siedlec. Tam wygrałam bieg na 1500 m i poznałam mojego – obecnie już byłego – trenera Janusza Maciejewskiego, który w niepozornej, długonogiej dziewczynie dostrzegł potencjał przyszłej biegaczki i zachęcił do trenowania. Niebawem, w 1995 roku, zdobyłam Mistrzostwo Polski juniorów na 1500 m. Najbardziej jednak cenię sobie udział w dwóch olimpiadach: w Sydney i Atenach, brązowy medal zdobyty w marcu tego roku w halowych Mistrzostwach Świata oraz złoty – zdobyty w zeszłym roku na Mistrzostwach Europy.

Na sukcesy trzeba było ciężko zapracować, z wielu ważnych spraw zrezygnować…

Coś za coś. Z pewnością moje życie wygląda inaczej niż większości młodych kobiet – wypełniają je treningi, wyjazdy na zgrupowania, obozy kondycyjne, zawody. W ubiegłym roku blisko 300 dni byłam poza domem.

Mimo uprawiania sportu wyczynowego zdołała Pani jeszcze studiować…

Na Akademii Podlaskiej ukończyłam Wydział Pedagogiki Opiekuńczo-Wychowawczej, ponadto uzyskałam tytuł trenera II klasy. Kiedy już przestanę startować, chciałabym być trenerem, pracować z dziećmi, z młodzieżą.

Jak często Pani trenuje i w jaki sposób?

Przez siedem dni w tygodniu 4 do 5 godzin dziennie. Biegam, dużo czasu spędzam na siłowni, wykonuję ćwiczenia ogólnorozwojowe, intensywnie pracuję nad każdą partią ciała, gdyż sylwetka biegaczki powinna być szczupła, a wszystkie jej mięśnie silne.

A co Pani jada? Czy obowiązują Panią jakieś reżimy dietetyczne?

Staram się odżywiać zdrowo. Moja dieta składa się przede wszystkim z węglowodanów. Gdy nie mam zawodów, jem niemal wszystko, z wyjątkiem potraw nadmiernie tłustych, m. in. fast foodów. Dbam o to, aby dostarczać organizmowi różnorodnych składników odżywczych. Uwielbiam wszelkie sałatki z warzyw, lubię też owoce i słodycze, chociaż z tymi ostatnimi nie przesadzam. Jem również mięso, zresztą uważam że sportowiec nie powinien być wegetarianinem. Przed treningiem wcześnie rano zjadam lekkie, ale treściwe śniadanie, złożone np. z płatków na mleku, bułki z masłem i miodem lub dżemem. Natomiast przed zawodami mój posiłek składa się głównie z węglowodanów. Przed samymi zawodami wypoczywam, gromadząc energię. Żeby zrelaksować się, nakładam maseczki upiększające, maluję paznokcie, układam włosy bądź czytam książkę.

Nie ominęły Panią kontuzje. Czy ciężko było po nich wrócić do formy?

Żeby osiągnąć dobre wyniki, trzeba trenować czasem na granicy możliwości. Niekiedy się ją przekracza i wtedy dochodzi do kontuzji. Są one wpisane w życie sportowca. Mnie przytrafiły się dwie. Na szczęście medycyna sportowa osiągnęła już bardzo wysoki poziom – dwa tygodnie po operacji kolana mogłam powrócić do treningów. Druga operacja (pięty) na nieco dłużej wykluczyła mnie z treningów i startów, ale chociaż przeszłam ją w czerwcu ubiegłego roku, już w marcu następnego zdobyłam brązowy medal na Mistrzostwach Świata.

Czego nauczył Panią sport?

Dał mi radość z życia i wiele satysfakcji. Dzięki niemu mogłam podróżować po świecie, poznałam wspaniałych ludzi. Sport nauczył mnie też cierpliwości, systematyczności, koleżeństwa oraz pokonywania trudności.

Zdradzi nam Pani swoje marzenia?

Jak każdemu sportowcowi marzy mi się medal olimpijski, zaś prywatnie chciałabym w przyszłości spełnić się jako kobieta – wyjść za mąż, mieć dwójkę dzieci, założyć rodzinę, w której będzie ciepło i bezpiecznie.

Dziękuję za rozmowę.