Terapia fotodynamiczna to prężnie rozwijająca się metoda leczenia zmian przednowotworowych oraz wczesnych postaci nowotworów. Jednak podstawowym problemem jest szerokie jej wdrożenie do standardów postępowania klinicznego.

Pierwsze próby kliniczne z wykorzystaniem substancji fotouczulających zostały podjęte w latach 60. XX wieku, po tym, jak Lipson i Baldes zastosowali porfiryny i światło ultrafioletowe do wywołania zjawiska fluorescencji. Z kolei „mieszanina” porfiryn, przygotowana przez Schwartza, która została nazwana „pochodnymi hematoporfiryn” (HpD), wykazywała większe powinowactwo do tkanek oraz silniejsze działanie fototoksyczne niż właściwe hematoporfiryny.