Terapia fotodynamiczna

Zastosowania kliniczne terapii fotodynamicznej

Terapia fotodynamiczna to prężnie rozwijająca się metoda leczenia zmian przednowotworowych oraz wczesnych postaci nowotworów. Jednak podstawowym problemem jest szerokie jej wdrożenie do standardów postępowania klinicznego.

Pierwsze próby kliniczne z wykorzystaniem substancji fotouczulających zostały podjęte w latach 60. XX wieku, po tym, jak Lipson i Baldes zastosowali porfiryny i światło ultrafioletowe do wywołania zjawiska fluorescencji. Z kolei „mieszanina” porfiryn, przygotowana przez Schwartza, która została nazwana „pochodnymi hematoporfiryn” (HpD), wykazywała większe powinowactwo do tkanek oraz silniejsze działanie fototoksyczne niż właściwe hematoporfiryny.

Tkanka nowotworowa świeci na czerwono

Tkanka nowotworowa świeci na czerwono

Diagnostyka i terapia fotodynamiczna są nieinwazyjne i wykazują się bardzo dużą czułością i skutecznością w rozpoznawaniu oraz leczeniu wielu zmian nowotworowych.

Wśród możliwości wczesnego wykrywania schorzeń nowotworowych na czoło wysuwają się markery oznaczane w surowicy krwi, przyżyciowa detekcja tkanki oraz badanie histopatologiczne. Niezbędne jest w tym celu zastosowanie nowoczesnych technik obrazowania tkanek, np. metody badania autofluorescencji bądź metody fotodynamicznej. Charakteryzują się one wysoką czułością i dają możliwość wykrycia nowotworów we wczesnej fazie rozwojowej. Nie bez znaczenia jest również fakt niewielkiej inwazyjności tych form diagnostyki. Zasada ich działania opiera się na ocenie i analizie światła wyemitowanego przez tkankę poddaną działaniu promieniowania ultrafioletowego (UV) lub widzialnego. Pozwala to na postawienie precyzyjnego rozpoznania, prowadzenie celowanej terapii oraz monitorowanie chorych po zakończonym leczeniu.

START TYPING AND PRESS ENTER TO SEARCH