Nowa żywność (część 2)

W poprzedniej części przedstawiliśmy definicję nowej żywności oraz pełną procedurę autoryzacji wprowadzenia jej do obrotu. W niniejszym artykule przybliżamy schemat procedury uproszczonej, zasady znakowania, a także wycofywania z obrotu nowej żywności.

Procedura uproszczona
Procedurę uproszczoną można zastosować, gdy nowa żywność lub nowe składniki żywności w znacznym stopniu stanowią odpowiednik już istniejącej żywności i składników żywności, jeśli chodzi o ich skład, wartość odżywczą, metabolizm, przeznaczenie i poziom zawartych w nich substancji niepożądanych.
W takim przypadku wnioskodawca notyfikuje w Komisji Europejskiej wprowadzenie do obrotu nowej żywności lub nowego składnika żywności w chwili, gdy to uczyni.

Do tego typu notyfikacji wnioskodawca musi dołączyć odpowiednie dane szczegółowe – czyli powszechnie dostępne i uznane dowody naukowe lub opinię opracowaną przez jeden z właściwych organów potwierdzające ekwiwalentność przedmiotowej żywności z żywnością już istniejącą w obrocie.
Komisja, po otrzymaniu notyfikacji od wnioskodawcy, przesyła państwom członkowskim jej kopię w ciągu 60 dni.
Ponadto, Komisja co roku publikuje streszczenia tych notyfikacji w serii „C” Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich.
Listę aplikacji wraz z wynikami przeprowadzonej oceny wstępnej oraz listę notyfikacji złożonych do Komisji Europejskiej regularnie uaktualnianych można znaleźć na stronie internetowej Komisji, poświęconej nowej żywności.

Znakowanie nowej żywności
Nową żywność znakuje się zgodnie z ogólnymi przepisami prawa krajowego i wspólnotowego, dotyczącego etykietowania środków spożywczych. Dodatkowe szczególne wymagania dotyczące etykietowania danego produktu, ustanowione zostają w procesie oceny i podejmowania decyzji zezwalającej.

Treść etykiety produktu zawierającego bądź stanowiącego nową żywność, musi informować konsumenta o:
a) cechach lub właściwościach żywności, takich jak: skład, wartość odżywcza lub skutki odżywcze, a także zamierzone przeznaczenie żywności, z powodu których nie można uznać nowej żywności lub nowych składników żywności za odpowiedniki już istniejącej żywności lub składników żywności.

Nowa żywność lub składnik żywności nie mogą być uważane za równoważne, jeśli oparta na właściwej analizie dostępnych danych ocena naukowa wykaże, że będące jej przedmiotem cechy różnią się od cech typowej żywności lub składników żywności, uwzględniając przyjęte granice naturalnej zmienności takich cech. W takim przypadku etykieta musi zawierać informacje na temat zmodyfikowanych cech lub właściwości, z podaniem metody, przy pomocy której ustalono daną cechę lub właściwości;

b) obecności w nowej żywności lub składniku żywności substancji, która nie występuje w istniejących już ich odpowiednikach, a które mogą mieć wpływ na zdrowie niektórych populacji;

c) obecności w nowej żywności lub składniku żywności substancji, która nie występuje w istniejących już odpowiednikach żywnościowych, a która jest źródłem problemów etycznych.

Jeśli nie istnieje jeszcze w obrocie odpowiednik ocenianej żywności lub składnika żywności, każdorazowo przyjmuje się właściwe przepisy, o ile jest to konieczne, by zapewnić konsumentom odpowiednią informację o charakterze danej żywności czy składnika żywności. Zapisy takie najczęściej precyzuje się w decyzjach autoryzujących wprowadzenie do obrotu nowej żywności.

Wycofywanie z obrotu
Jeśli państwo członkowskie ma uzasadnione podstawy, by uznać, że stosowanie żywności lub składnika żywności zgodnego z wymaganiami omawianego rozporządzenia stanowi zagrożenie dla zdrowia ludzkiego lub środowiska naturalnego, może okresowo ograniczyć lub zawiesić obrót oraz wykorzystanie danej żywności lub składnika żywności na własnym terytorium. Państwo członkowskie, które podjęło decyzję o wstrzymaniu obrotu danego produktu, musi natychmiast poinformować o tym pozostałe państwa członkowskie i Komisję, przedstawiając uzasadnienie swojej decyzji. Komisja, w trybie jak najszybszym, w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego bada podstawy oraz podejmuje stosowne środki. Państwo członkowskie, które podjęło decyzję, może ją utrzymać w mocy do chwili wejścia w życie wyżej wspomnianych środków.