MAMINSYNEK

Miałem niespełna 12 lat, gdy rodzice przywieźli mnie do nobliwego gimnazjum im. Ks. Jana Długosza we Włocławku, którego dewiza, wypisana na klasycystycznym frontonie brzmiała: vita sine litteris mors est. Mnie jednak wtedy bardziej interesowało nie zdobywanie nauki, „bez której życie jest śmiercią”, lecz wstyd, że będą się śmiać z maminsynka, gdy matka obejmowała mnie czule i całowała przy pożegnaniu zostawiając mnie w objęciach internatu i szkoły, gdzie mieli mnie „wykierować na ludzi”.

Od najmłodszych lat wstydziłem się okazywać publicznie swoje uczucia i nawet, gdy po nocach swoje tęsknoty za rodzicami wypłakiwałem w internatową poduszkę, w czasie ich odwiedzin „zachowywałem się po męsku”, jak przystało na nastolatka. I tak było zawsze… przez całe życie. Jeżeli chodzi o ojca… to sprawa łatwiejsza. Mężczyźni nie okazują sobie czułości. Oni bez tego się rozumieją i wiedzą.

Ale matka… Właśnie mija kolejna rocznica, gdy miałem jeszcze szansę powiedzieć jej, że ją kocham i jak jest ważna w mym życiu. Przez fałszywy wstyd nie zrobiłem tego i przez całe lata… Tak, żałuję. Jak trafna jest piękna strofa księdza – poety Jana Twardowskiego „Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą…”.

Ostatnio odkryłem wiersz właściciela apteki w Popielowie na Opolszczyźnie mgr Waltera Pyki. Oto on:

Matka
Jest po części w każdym z nas.
Odnajdziesz ją na życia drogach.
Była nam dana tylko raz,
jak wiano z rąk Boga.
Cieszy i martwi się równocześnie,
do łez otarcia użyczy fartucha,
Usiądzie obok, czasem we śnie
i tylko słucha, słucha i słucha.
Potem zabiera ten ciężar z ciebie
a w życie wpina wstążeczki sensu,
ustawia ten ciężar w swoim niebie
i czyści, czyści jak szyby kredensu.
Bo jest po części w każdym z nas,
odnajdziesz ją na życia drogach;
Była nam dana tylko raz,
jak wiano z rąk Boga.
Więc gdy kłopoty nagle zbledną
i zniknie łez z obrusu plama,
to wiedz, że wczoraj na pewno, na pewno
była tu mama, była tu mama.
Była i zawsze z nami zostanie,
podzieli troski nasze na pół.
W święta przyniesie świąteczne przesłanie
opłatek serca położy na stół.

Ja maminsynek, dość dawno temu, odkryłem w sobie, że przez cały rok, każdego dnia noszę w swoim sercu Dzień Matki. Szkoda, że to odkrycie zdarzyło się tak późno…