Wyjazd bez rodziców

Myśl o wakacjach spędza sen z powiek wielu rodzicom. Niektórzy tak bardzo obawiają się samodzielnego wyjazdu swoich pociech, że wolą wysłać je z babcią lub wynająć opiekunkę.

Tymczasem wakacje w gronie rówieśników mogą być dla naszego dziecka naprawdę przyjemne i ciekawe. Zadbajmy tylko o to, by miało ono zapewnioną dobrą opiekę i znalazło się w odpowiednim towarzystwie.

Wyjazd maluchów
Rodzice czasem pytają mnie, w jakim wieku dziecko może wyjechać po raz pierwszy na kolonie. Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. W zasadzie nic nie stoi na przeszkodzie, by wyjechać mógł już siedmiolatek, który bez większych trudności zaaklimatyzował się w pierwszej klasie i nawiązał bliższe kontakty z rówieśnikami. Taki wyjazd będzie okazją do ćwiczenia samodzielności i może oznaczać dla dziecka wielką przygodę. Jeśli oczywiście trafi mu się opiekun (wychowawca) szczerze zainteresowany tym, by dziecko się nie nudziło.

Im bardziej rodzice będą się bać samodzielnych wyjazdów dziecka, tym bardziej ono nie będzie miało na nie ochoty. Lęk rodziców może wzbudzić w nim obawy, że na koloniach wydarzy się coś strasznego, niemiłego. Jeśli rodzice zdecydują się wysłać dziecko na kolonie, powinni wybrać takiego organizatora, który zadba o pełne bezpieczeństwo dzieci i atrakcje odpowiednie dla ich wieku i potrzeb.

Posyłając dzieci na wakacje organizowane przez odpowiedzialnych ludzi, dobrze byłoby zwrócić uwagę także na inne aspekty tego wyjazdu. Rodzice powinni postarać się wytworzyć w dziecku odpowiednią motywację: mogą mu opowiedzieć o swoich pozytywnych wrażeniach z pobytów na koloniach lub wybrać je zgodnie z jego zainteresowaniami.

Aklimatyzacja dziecka
Dobrze byłoby, gdyby dziecko wyjeżdżające po raz pierwszy bez rodziców, jechało z kimś znajomym, np. kuzynką, kolegą z klasy, koleżanką z sąsiedztwa. Niech zabierze z domu jakąś swoją ulubioną maskotkę, by w razie potrzeby przytulić się do niej przed zaśnięciem. Pamiętajmy jednak, że pluszowa przytulanka – dozwolona dla dziewcząt w każdym wieku – chłopca może narazić na śmieszność, warto więc rozważyć wybór innej zabawki.
Pierwsze trzy dni bez rodziców mogą być dla dziecka trudne, więc w tym czasie potrzebne jest mu wsparcie. Nie należy jednak dzwonić zbyt często, a w czasie rozmowy telefonicznej nie należy mówić dziecku jak bardzo tęsknimy za nim i nie pytać, czy chciałoby wrócić do domu.

Jeśli organizatorzy wyznaczają dzień odwiedzin, rodzice powinni pojechać lub – jeśli to niemożliwe – przygotować dziecko na swoją nieobecność (zapobiegną wtedy rozczarowaniu). Lepiej jest jednak wysłać dzieci na krótsze kolonie i nie odwiedzać ich, niż zabierać do domu po odwiedzinach.

Wyjazd nastolatków
Wyjazdy nastolatków dostarczają rodzicom nowych przeżyć i obaw. Dorastające dzieci zazwyczaj bardzo chcą być samodzielne, ale nie są jeszcze na tyle dojrzałe, by rozpoznać zagrożenie lub mu zapobiec. Często podejmują ryzyko kierując się własną ciekawością lub obawą przed odrzuceniem rówieśników. Dlatego też przed wyjazdem dziecka, trzeba z nim porozmawiać o trudnych sprawach: seksie, alkoholu, narkotykach.

Dobrze byłoby, aby ta rozmowa nie przebiegała w atmosferze umoralniającej pogadanki. Lepiej powiedzieć o swoich obawach, wyrażając przy tym zaufanie do dziecka i słuchając tego, co ma ono do powiedzenia. Dzieci wychowywane w atmosferze tolerancji, rozsądnej swobody, nauczone samodzielności i odpowiedzialności za siebie zazwyczaj nie mają dziwnych przygód w czasie wakacji, w przeciwieństwie do dzieci krytykowanych przez rodziców i nadmiernie kontrolowanych. Takie dzieci „wypuszczone” na swobodę bardziej są narażone na niebezpieczne eksperymenty.

Wyjazd zorganizowany czy samodzielny?
Dzieci do 16. roku życia lepiej jest posyłać na zorganizowane wyjazdy, niż całkiem samodzielne w grupie rówieśników. Co jednak zrobić, gdy nasze dziecko zaczyna się intensywnie domagać zgody na taki wyjazd? Przede wszystkim spokojnie porozmawiać z nim o tym, jak sobie ten wyjazd wyobraża, sprawdzić, czy jest w stanie zadbać o własne bezpieczeństwo, czy potrafi planować, czy będzie umiało zachować się odpowiednio w jakichś trudnych sytuacjach. Można podjąć negocjacje i wspólnie ustalić, kiedy będzie mogło pojechać samodzielnie (najczęściej rodzice zgadzają się na to, kiedy dziecko skończy 18 lat) i przekonać je do przyjęcia naszych warunków, np. kontakt telefoniczny co drugi dzień; zostawienie w domu dokładnego adresu pobytu oraz numerów telefonów znajomych, z którymi nasz nastolatek wyjeżdża.

Nastolatki mają prawo do swobody, a rodzice z kolei mają prawo stawiać swoje warunki. Jedno i drugie powinno mieścić się w granicach zdrowego rozsądku.

Pozwólmy nastolatkowi wybrać!
W wyborze kolonii lub obozu dobrze jest pozostawić nastolatkowi decyzję. Rodzice nie powinni upierać się, by ich dziecko w czasie wakacji pojechało na obóz językowy, jeśli ono zdecydowanie nie ma na to ochoty. Można zaproponować inne formy wypoczynku, pozostawiając dziecku decyzję, czy woli żeglować, jeździć konno, uprawiać turystykę czy wylegiwać się na plaży.

Gdy już się nam uda wyprawić dzieci na wakacje, nie zapominajmy o sobie. Skorzystajmy z wolności i pomyślmy o swoich przyjemnościach.