In vitro – między wiarą a nauką, między życiem a śmiercią

Debata publiczna na temat tej metody zastępującej naturalne poczęcie człowieka budzi w Polsce niezwykłe emocje.

Debata publiczna na temat tej metody zastępującej naturalne poczęcie człowieka budzi w Polsce niezwykłe emocje.

Dyskusja bierze się z opinii hierarchów kościoła katolickiego, którzy uważają, że uzyskiwanie najwyższego dobra – jakim jest ludzkie życie – kosztem życia wielu ludzkich zarodków, czyli kosztem życia innych istot ludzkich, jest nie do pogodzenia z nauką Kościoła i wiarą.

Biskupi uważają, że ludzki zarodek jest pełnoprawnym człowiekiem, który ma prawo do życia. I jest to naturalne, boskie, biologiczne prawo człowieka. Nikt nie ma prawa pozbawiać życia innego człowieka. Więc zabijanie ludzkich zarodków – nawet w celu uzyskania nowego istnienia – jest po prostu zbrodnią. Inna interpretacja prawa do życia w nauce Kościoła się nie mieści.

Z tego samego powodu Kościół nie może zaakceptować kary śmierci, aborcji, jak również środków wczesnoporonnych, których działanie polega także na zabijaniu ludzkich zarodków. U podstaw postawy biskupów leży przekonanie, że połączenie komórki jajowej i plemnika jest nie tylko początkiem ludzkiego życia, lecz stanowi pełnoprawną istotę ludzką. Stanowisko biskupów w tej sprawie jest konsekwentne i jednoznaczne. Nie zostawia żadnej przestrzeni do dyskusji.

Postępując zgodnie z tym przekonaniem, każda osoba wierząca musi chronić to nowe życie, nawet, jeśli jego rozwój jest patologiczny, lub gdy zagraża zdrowiu i życiu matki. Tu jednak znalazło się miejsce na kompromis. Ciężkie upośledzenie płodu lub zagrożone życie matki pozwala na dokonywanie aborcji. Kościół w tej sprawie nie wypowiada się tak radykalnie, jak wobec in vitro. Żądanie od kobiety, żeby urodziła niezdolne do życia, ciężko upośledzone dziecko byłoby okrucieństwem. Żądanie, żeby kobieta poświęciła własne zdrowie lub życie trudno nawet ocenić w jakichkolwiek kategoriach. Życie ludzkiego zarodka nie może być wartością wyższą niż życie jego matki.

Są na świecie ludzie, którzy uważają, że człowiekiem jest dopiero istota, która przyjdzie na świat i będzie zdolna do życia poza organizmem matki. Są też wierzący, którzy ufają, że Bóg w swoim miłosierdziu nie chce ich stawiać przed takimi wyborami. Misją lekarzy jest ratowanie ludzkiego życia. A skoro tak, to nie możemy obejmować ich ekskomuniką, gdy muszą ratować jedno życie kosztem innego.

Postawa duchownych jest zrozumiała z religijnego punktu widzenia. Z punktu widzenia naukowego – już nie. Dlatego lekarze powinni leczyć ludzkie ciała, a duchowni powinni koncentrować się na leczeniu dusz.