Zwierciadła duszy – malarstwo Mariana Murawskiego

Są obrazy przyciągające uwagę nie tylko swoistym, indywidualnym traktowaniem malarskiej materii, warsztatem doskonale zharmonizowanym z tematyką, nastrojem, kompozycją obrazu, ale i tym „czymś” wyjątkowym, nie do nazwania właściwie, co z braku doskonałości słowa określa się jako „duszę”. Dusza… Pojęcie ogólne, wieloznaczne, wypełnione skojarzeniami z różnorodnych dziedzin i materii, umożliwiające tym samym wielość interpretacji, odniesień, przywołań.
Ta „dusza” przeziera z obrazów Mariana Murawskiego, przepełnia malarską materię, jest obecna w każdym pociągnięciu pędzla, w każdej kresce, w każdym konturze wypełniającym obraz.
Jest coś magicznego w tym malarstwie i w związaniu artysty ze swoim obrazem. W obrazach Mariana Murawskiego przegląda się jego ukochany świat – Suwalszczyzna. On cały jest stamtąd. Z niebotycznych sosen, zamgleń, przymgleń porannych i przedwieczornych, głębi i srebrzystości jezior, tajemnej czerni i groźnego poszumu Hańczy, kamieni i krzyży suwalskich. Jest mistrzem malarskiego skrótu, znakomitym opowiadaczem bez dosłowności opowiadania, widzącym świat po malarsku. Przede wszystkim po malarsku: poprzez układ form, brył, kolor, grę światła, kompozycję elementów. Jest w tym harmonia, bo zbyt wiele dysonansów i kakofonii jest w życiu, by je przenosić
na płótno. Świat harmonijny nie oznacza świata bez dramatyzmu, wygładzonego, lekkiego, łatwego, powierzchownego. To szukanie i odnajdywanie zestrojeń, poszukiwanie struktur harmonijnych, tego, co współgra, mimo że jest odmienne i różnorodne.