Giorgio Agamben jest jednym z najbardziej znanych włoskich myślicieli, czołową postacią we współczesnej filozofii kontynentalnej, literaturoznawcą, estetykiem i analitykiem pozycji człowieka we współczesnym świecie.
Dominująca anglosaska szkoła filozoficzna często sytuuje europejskich filozofów na marginesie ich dziedziny, nie przyznając im zbyt wielu zasług i nie kierując ich w stronę wydziałów lingwistycznych, kulturoznawczych i teorii literatury. Jednak nawet amerykanie przyznają, że Giorgio Agambenem marginalny zdecydowanie nie jest. Jego prace nie stronią od kontrowersji, dotykają problematyki politycznej, etycznej, lingwistycznej, a także wpływów totalitaryzmu (obecnego według niego także w liberalnych demokracjach) i kondycji człowieczeństwa wobec niewyobrażalnych zagrożeń, takich jak holocaust.
Miłośnik Arystotelesa
Giorgio Agamben (ur. 22 lipca 1942 r. w Rzymie) swój staż filozoficzny rozpoczął od studiów na Uniwersytecie Rzymskim, początkowo interesował się poezją, lingwistyką i kulturą średniowieczną, szybko zajął się też filozofią klasyczną (zwłaszcza Arystotelesem) i najnowszą (uczęszczał na seminarium Heideggera, zwracał też uwagę na twórczość Arendt i Foucaulta). Jego pracowitość została zauważona, co umożliwiło mu odbycie stażu na Uniwersytecie Londyńskim i dalsze rozszerzanie pola swych zainteresowań. Od tamtej pory Agamben wykładał gościnnie na wielu uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych i Niemczech, obecnie jest nauczycielem na uniwersytetach w Wenecji i Paryżu, a także wykładowcą na letnich kursach w prestiżowej European Graduate School w Saas Fee w Szwajcarii.
Rozważania nad naturą prawa
Prawdziwą sławę przyniosło Agambenowi wydanie cyklu książek „Homo sacer”. W serii tej koncentruje się na zagadnieniach biopolitycznych, porusza problem tytułowego człowieka wyklętego (pojęcie zaczerpnięte z prawa rzymskiego), który staje się fundamentem do rozważań nad naturą prawa i władzy. Ukazuje tam m.in. różne aspekty wykluczenia człowieka i pokazuje jak dalece wypaczone staje się rozumienie człowieczeństwa, jeśli obedrze się je z życia politycznego. Opisuje paradoks nagiego życia, zredukowanego do biologii, obdartego z praw i kontekstu politycznego, który konstruuje człowieka.
Intelektualista
Przedstawiając swoje myśli, Agamben używa wielu neologizmów, stara się budować terminologię czerpiącą z dorobku wszystkich dziedzin nauk humanistycznych. Jego język początkowo może wydawać się dziwaczny i niezrozumiały, jednak wraz z lekturą odkrywa się trafność sformułowań i klarowność intuicji, które za nimi stoją. Nic dziwnego, że wiele wymyślonych przez niego pojęć trafia do kanonu filozoficznego.
Na Agambena warto wrócić uwagę, jeśli nie ze względu na dorobek naukowy, to choćby ze względu na postawę, jaką prezentuje. Bacznie obserwuje scenę polityczną i nie boi się krytykować nadużyć władzy, np. w sferze walki z terroryzmem. Pilnuje także, by filozofia nie stawała się zbytnio abstrakcyjna. Jest jednym z myślicieli, którzy kształtują najnowszy dyskurs filozoficzny.