„Złoty OTIS” – wyzwanie i zaufanie. Coś się zmieniło!

Wywiad z Pawłem Krusiem, twórcą Nagrody Zaufania „Złoty OTIS”

Jak to się stało, że Nagroda Zaufania „Złoty OTIS” w ciągu 2 lat zaczęła mieć znaczenie społeczne? Mówi się, że „Złoty OTIS” ma ludzką twarz.

Od pierwszej edycji mozolnie przełamywaliśmy mity. Najpierw wydawało się, że producenci leków nie będą chcieli poddać ich otwartej ocenie konsumentów. Okazało się, że nie tylko chcieli, ale także potrzebowali takiej oceny. Później obaliliśmy pogląd, że firmy farmaceutyczne nie są zainteresowane działaniem wspólnym, bo konkurują ze sobą. Może w takim twierdzeniu było trochę prawdy jeszcze w pierwszej edycji, ale kiedy zwerbalizowaliśmy, po co w ogóle jest ta Nagroda, sytuacja się zmieniła.

To po co powstał „Złoty OTIS”?

Nagroda Zaufania „Złoty OTIS” od początku ma cel edukacyjny – służy przedstawianiu preparatów dostępnych bez recepty i propaguje odpowiedzialne samoleczenie. Przez cały rok prezentuje misję całej branży, którą można wyrazić w kilku słowach: leczyć, zapobiegać, uświadamiać możliwości poprawy jakości życia. „Złoty OTIS” jest osią wielu działań informacyjnych. Dzięki Nagrodzie możemy pisać i mówić o zdrowiu ciągle i dużo – korzystają z tego pacjenci i producenci. Kwestie konkurencji i współzawodnictwa nie są w przypadku Nagrody Zaufania sprawą pierwszoplanową, choć może tak się wydawać.

A wracając do mitów?

Pewnym szokiem dla uczestników plebiscytu był fakt, że laureaci bieżącej edycji Nagrody nie mogą startować w następnej. To przecież są bardzo silne marki, obdarzone zaufaniem pacjentów. A jednak środowisko zaakceptowało edukacyjny charakter Nagrody Zaufania. W kolejnych edycjach chcemy zaproponować pacjentom do oceny, a często po prostu przedstawiać inne produkty. Robimy to, by uświadamiać konsumentom bogactwo oferty aptecznej – zainteresować nią w sposób merytoryczny, poznawczy. Dlatego wprowadziliśmy od tego roku obowiązek umieszczenia prezentacji Nominowanych produktów w elektronicznym katalogu na naszej stronie www.nazdrowie.tv. Powstał dzięki temu największy w polskim Internecie katalog autoryzowanych przez producentów informacji o lekach dostępnych bez recepty.

Co było największym osiągnięciem pierwszej edycji Nagrody Zaufania?

Kapituła nadała Nagrodę „Złoty OTIS” Janowi Dworakowi – wówczas nowemu prezesowi TVP, w rozpowszechnionym uzasadnieniu napisała prośbę o większe zainteresowanie problematyką zdrowotną w telewizji publicznej. Z dużą satysfakcją wręczaliśmy rok później Nagrodę Zaufania programowi „Recepty Jedynki” – jedynemu programowi o zdrowiu nadawanemu w porze największej oglądalności. Nasz apel okazał się skuteczny.

Czy były jeszcze jakieś sukcesy Nagrody „Złoty OTIS”?

Drugim osiągnięciem była publikacja pierwszych dodatków do prasy wysokonakładowej – do „Przyjaciółki” i „Newsweeka”. Ich nowatorstwo polegało na tym, że powstały dzięki solidarnemu wysiłkowi kilkudziesięciu firm, a nie jak przedtem jednej. Małe wydatki pojedynczych firm stworzyły gigantyczne nakłady publikacji. W zeszłym roku wydaliśmy ich ponad 4,4 miliona egzemplarzy! Teraz w każdym tygodniu ukazuje się przynajmniej kilka dodatków o zdrowiu do różnych tygodników czy miesięczników – wcześniej tego nie było. Dzięki Nagrodzie Zaufania „Złoty OTIS” o zdrowiu mówi się i pisze zdecydowanie częściej. To największe osiągnięcie pierwszej edycji zakończonej w 2004 r.

A drugiej?

Chyba przekonaliśmy wszystkich, że „Złoty OTIS” nie dzieli, lecz łączy. Trochę za wcześnie na podsumowanie, bo Nagrody i plan działań ogłosiliśmy zaledwie kilka miesięcy temu. Faktem jest, że od tego czasu Julka Sałgut przeszła operację i słyszy, @Pogotowie Lekarskie tworzy już dziś ponad 150 klinik i gabinetów, powstały plany Centrum Edukacyjno-Rehabilitacyjnego „Amazonek”. Marzymy, że Nagrody Zaufania III Edycji wręczymy właśnie tam… Byłoby to potwierdzeniem naszego codziennego dążenia, aby pacjent w Polsce miał konieczną opiekę od wszystkich służb do tego powołanych, rozpoczynając od systemu powszechnej informacji, opieki farmaceuty i specjalistycznych porad wybitnych fachowców. Pragniemy pomóc pacjentom i możemy to robić, bo uczymy się działać wspólnie.

Dziękuję za rozmowę.