Pojedynek z łuszczycą


Łuszczyca jest jednym z najpowszechniejszych schorzeń dermatologicznych. Choroba ta rzadko pogarsza stan ogólny chorych, jednak znacznie obniża jakość ich życia, szczególnie w odniesieniu do pracy, relacji społecznych czy osobistych.

Na łuszczycę cierpi około 2 proc. populacji. Przyczyna choroby jest nadal nieznana, dlatego jej leczenie ma charakter objawowy. Doprowadza jedynie do remisji zmian, nie eliminując na stałe choroby. Łuszczycę można leczyć miejscowo, ogólnie oraz z zastosowaniem metod fizykalnych.

Leczenie miejscowe
Leczenie miejscowe jest wystarczające u około 70 proc. chorych i polega na stosowaniu środków keratolitycznych, redukujących oraz nowych leków zewnętrznych.

Terapię rozpoczyna się zwykle od stosowania leków keratolitycznych na bazie kwasu salicylowego w stężeniach 5-10 proc. lub mocznika z dodatkiem 3-5 proc. siarki. Usuwają one parakeratotyczną łuskę i umożliwiają penetrację aktywnych leków lub promieniowania UV do skóry.

Preparaty miejscowe o działaniu redukującym stosowane w leczeniu łuszczycy to cygnolina i dziegcie.
Cygnolina jest stosowana od dziesiątków lat i działa złuszczająco oraz cytostatycznie na keratynocyty, ponadto przeciwbakteryjnie i przeciwgrzybiczo. Stosowana jest w terapii ciągłej lub minutowej w stężeniu od 0,125 do 2 proc.

Dziegcie to produkty suchej destylacji węgla kamiennego lub drewna stosowane w postaci past i maści. Hamują one czynności mitotyczne naskórka, zmniejszają odczyn zapalny, wykazując przy tym silne działanie keratolityczne. Mają właściwości natłuszczające, przeciwświądowe i aseptyczne.

Leki zewnętrzne
Nowe leki zewnętrzne stosowane w leczeniu łuszczycy to: pochodne witaminy D3, retinoidy (tazaroten), steroidy i leki immunosupresyjne. Pochodne witaminy D – kalcitriol i jego pochodne (kalcipotriol i takalcitol) stanowią nową grupę preparatów do miejscowego leczenia łuszczycy. Hamują rozrost komórek skóry i normalizują ich końcowe różnicowanie. Działają przeciwzapalnie hamując gromadzenie neutrofilów i limfocytów T w skórze. Leki te nie powinny być stosowane u pacjentów z zaburzeniami gospodarki wapniowo-fosforanowej.

Skuteczność pochodnych witaminy D w redukowaniu ognisk łuszczycowych jest porównywalna z efektem działania kortykosteroidów średniej i dużej mocy. Tazaroten to pierwszy retinoid wprowadzony do miejscowego leczenia łagodnej i średnio nasilonej łuszczycy zwyczajnej. Występuje w postaci żelu 0,05 i 0,1 proc. Normalizuje on proliferację keratynocytów i ich różnicowanie. Zaletą tazarotenu jest możliwość stosowania go raz dziennie oraz siła działania porównywalna z kortykosteroidami III grupy.

Kortykosteroidy powinny być stosowane w przypadku zmian łuszczycowych z dużą komponentą zapalną, z towarzyszącym świądem oraz łuszczycy zadawnionej o lokalizacji w obrębie kończyn, tułowia i owłosionej skóry głowy. Należy ściśle określić czas aplikacji tych preparatów, ponieważ ich stosowanie dłużej niż przez dwa tygodnie może być przyczyną lekooporności, a nawet wystąpienia łuszczycy krostkowej.

Dużą nadzieję wiązano z zastosowaniem zewnętrznym takrolimusu i pimekrolimusu, nowych leków immunosupresyjnych, działających podobnie jak cyklosporyna A. Pimekrolimus działa przeciwzapalnie poprzez hamowanie uwalniania cytokin z limfocytów T i mastocytów. Jest skuteczny w leczeniu zmian łuszczycowych zlokalizowanych na twarzy oraz fałdach skórnych.

Leczenie światłem
Fototerapia to obecnie szeroko stosowana i bardzo skuteczna metoda leczenia łuszczycy. Zaleca się ją praktycznie we wszystkich postaciach łuszczycy zwyczajnej, szczególnie ze zmianami rozsianymi i rozległymi, w których stosowanie preparatów miejscowych jest utrudnione lub nieefektywne. Można stosować różne metody naświetlań: UVB szerokopasmowe, SUP (selektywna fototerapia UVB), UVB 311 – wąskopasmowe, PUVA, PUVA-Bath, RePUVA.

Obecnie najbardziej popularnymi metodami naświetlań są PUVA i UVB 311. Terapia UVB 311 ma porównywalną skuteczność do metody PUVA, lecz powoduje mniej objawów ubocznych i ma słabsze działanie kancerogenne. British Photodermatology Group uznało w 1996 r. naświetlania UVB 311 za najbezpieczniejszą metodę fototerapii łuszczycy.

Zmiany pojedyncze, nieprzekraczające 10 proc. powierzchni ciała, można leczyć przy zastosowaniu światła lasera excimerowego (308 nm). Zaletą tej terapii jest naświetlanie tylko ognisk chorobowych, szybsze osiąganie remisji i dłuższe jej okresy przy mniejszej dawce kumulacyjnej promieniowania.

Opisane powyżej metody leczenia miejscowego i fototerapii pozwalają w większości przypadków uzyskać remisje łuszczycy o łagodnym i średnio ciężkim przebiegu.

Leczenie ogólne
Leczenie ogólne jest wskazane, gdy: zmiany skórne zajmują powyżej 25 proc. powierzchni ciała, występuje oporność zmian na leczenie miejscowe, choroba obciąża psychicznie chorego, pacjent choruje na łuszczycę krostkową, stawową lub erytrodermię łuszczycową.

Metotreksat jest stosowany w leczeniu ciężkich postaci łuszczycy, a szczególnie łuszczycowego zapalenia stawów. Najpoważniejszym działaniem niepożądanym tego leku jest aplazja szpiku z leukopenią i trombocytopenią.

W leczeniu łuszczycy krostkowej i erytrodermii łuszczycowej lekami z wyboru są syntetyczne, aromatyczne pochodne witaminy A – etretinat, i acitretin. Normalizują one proliferację i różnicowanie keratynocytów, ograniczają stan zapalny, a także wywierają efekt immunomodulacyjny.

Głównym objawem niepożądanym ograniczającym stosowanie retinoidów u kobiet w wieku rozrodczym jest ich działanie teratogenne. Należy bezwzględnie stosować antykoncepcję w trakcie leczenia i do 2 lat od jego zakończenia. Korzystne jest łączenie retinoidów z terapią PUVA (RePUVA), a także z cygnoliną i pochodnymi witaminy D3.

Pacjenci z ciężką postacią łuszczycy, u których leczenie miejscowe i ogólne okazało się niewystarczająco skuteczne, kwalifikowani są do leczenia cyklosporyną A – silnym, selektywnym lekiem immunosupresyjnym.

W większości opracowań dotyczących terapii łuszczycy podkreśla się rolę leczenia skojarzonego przy zastosowaniu kilku metod. Pozwala to na szybsze uzyskanie remisji przy zmniejszeniu potencjalnych objawów niepożądanych związanych z poszczególnymi sposobami leczenia.

4.9/5 - (86 votes)

Nikt nie pyta Cię o zdanie, weź udział w Teście Zaufania!

To 5 najczęściej kupowanych leków na grypę i przeziębienie. Pokazujemy je w kolejności alfabetycznej.

ASPIRIN C/BAYER | FERVEX | GRIPEX | IBUPROM | THERAFLU

Do którego z nich masz zaufanie? Prosimy, oceń wszystkie.
Dziękujemy za Twoją opinię.

Leave a Comment

POLECANE DLA CIEBIE

START TYPING AND PRESS ENTER TO SEARCH