Obywatelu Redaktorze! (K.I. Gałczyński, koniec cytatu)

Pojęcie „wysokość” oznacza kierunek ku górze. Pogląd odwieczny umieszcza tam doskonałość w dobrze, miłosierdziu, opiece, wszechmocy twórczej, ustalonych na całą wieczność. W większości religii zespół tych cech jest nazywany Bogiem. Działanie nie opiera się na energii dostarczanej z zewnątrz.

Poniżej „wysokości” znajduje się „niskość”, a na jej poziomie materia: jony, atomy, promienie, fale uformowane w ciała stałe, płynne i z gazu, a te w naturę ożywioną i nieożywioną. U początku „wysokość” istniała sobie, a „niskość” sobie. Dopiero wyodrębnienie człowieka poprzez nadanie mu zdolności oceny otoczenia i jego przekształcania „niskość” stała się partnerem, ale i kłopotem „wysokości”. Materialny człowiek potrzebował pobudzającej energii, a więc jeść. Pragnął też być kochany przez innych ludzi ograniczony oczywistym przemijaniem i zechciał przedłużenia istnienia samego siebie i przyjaciół na zawsze. Dopiero na tamtym świecie niedowidzący zobaczy, jakie piękne są jego dzieci.

Tak więc „wysokość” spląta się z „niskością” w węzeł. Walka o pokarm przybiera formy godziwe i niegodziwe, często krzywdzące przez odbieranie majątku lub życia. Inni ludzie typu „wysokości” dzielą się z biedniejszymi i bronią przed zagrożeniami. Reagują też spisami zaleceń i zakazów w przykazaniach religijnych, rozważaniach filozoficznych lub paragrafach kodeksów i statutów państwowych. Są, muszą być, trudne do realizacji, wymagają przezwyciężania się. Trzymanie się zasad jest nieraz męczące, a wyniki bywają mniejsze od oczekiwanych: piłka jakoś nie wpada do bramki.

Od zarania obywatele „niskości” ukwiecają szarość bytu baśniami, mitami, legendami, opowieściami. Podpowiadają one możliwości rozwiązań, nie do ruszenia według trybunałów związanych z rutyną, nudą i zniechęceniem. To głuptas zwycięża sprytnych braci i właśnie on zaprasza królewnę do poloneza na weselu.

W mitach greckich zdarzenia na „wysokości” i „niskości” powtarzają się. Przeciwnie, otoczka baśniowa wskazań chrześcijańskich jest śliczna i urozmaicona i tym słodzi trud ich urzeczywistniania.

W Polsce największą baśnią jest cały scenariusz Bożego Narodzenia. Jako uczestnicy Stajenki współcieszymy się z Mamą pochyloną nad swoim Skarbem /„moja przeżyła i przetrwała wraz ze mną wszelkie choroby na świecie”/, machamy do Mędrców, którzy zafrasowali się prawdopodobnym brakiem kadzidła, wołamy do pastuszków: „chłopaki, wracajcie, bo ktoś się podkrada do owieczek”, pocieszymy osiołka /„a nuż dorównasz sowie”/. I śpiew:

Chwała bądź Bogu w wysokości
a ludzie pokój na niskości.
Narodził się Zbawiciel,
dusz ludzkich Odkupiciel
na ziemi, na ziemi, na ziemi.
Wesołych Świąt!