Jeszcze bardziej zły cholesterol

Cholesterol nie-HDL – skąd się wziął i dlaczego jest ważny?

Jest „zły” cholesterol LDL i „dobry” cholesterolu HDL. „Zły” to ten, którego wysokie stężenie wiąże się z dużym ryzykiem rozwoju chorób sercowo-naczyniowych. „Dobry” to ten, który to ryzyko obniża. „Jeszcze bardziej zły” cholesterol to nazwa wszystkich frakcji cholesterolu, których wysokie wartości we krwi zwiększają ryzyko miażdżycy i innych chorób sercowo-naczyniowych. Oprócz frakcji LDL jest to cała grupa tzw. lipoprotein aterogennych („miażdżycotwórczych”). Należą do nich: cholesterol VLDL, remnanty VLDL, lipoproteiny o pośredniej gęstości oraz lipoproteina (a) (Lp(a)).

Badanie cholesterolu nie-HDL

Polskie Towarzystwo Lipidologiczne, Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce i Polskie Towarzystwo Kardiologiczne w swoich wytycznych zaleciły lekarzom rodzinnym oznaczanie cholesterolu nie-HDL u pacjentów z zaburzeniami lipidowymi. To właśnie lekarze rodzinni często jako pierwsi diagnozują problemy z gospodarką tłuszczową. Oni też sprawują opiekę długoterminową nad pacjentami leczonymi statynami i innymi lekami hipolipemizującymi. Jednocześnie w praktyce nie mają możliwości zlecania badań wysokospecjalistycznych. A do takich należy ocena poziomu lipoproteiny (a) czy apolipoprotein. Stężenie cholesterolu nie-HDL uzyskuje się natomiast prostym odejmowaniem. Od cholesterolu całkowitego odejmujemy cholesterol HDL. Można je stosować bez dodatkowych nakładów finansowych – jako uzupełnienie podstawowego badania: lipidogramu.

Ryzyko chorób sercowo-naczyniowych

Zarówno stężenie cholesterolu całkowitego, jak i LDL oraz nie-HDL są bezpośrednio powiązane z prawdopodobieństwem rozwoju chorób sercowo-naczyniowych. Dla parametrów tych przyjęto tzw. stężenia zalecane, zróżnicowane w zależności od wielkości ryzyka u danego pacjenta. Na ryzyko wpływa płeć, palenie tytoniu, nadciśnienie, siedzący tryb życia, otyłość. Również stres, depresja i niektóre choroby autoimmunologiczne (np. RZS). Uzyskanie i utrzymanie zalecanych stężeń cholesterolu LDL i nie-HDL zmniejsza u danego pacjenta prawdopodobieństwo wystąpienia zawału serca, udaru mózgu i zgonu z przyczyn secowo-naczyniowych.

Dla kogo badanie  lipidogramu?

Według  zaleceń lipidogram powinien być oznaczony u wszystkich mężczyzn powyżej 40. roku życia i kobiet powyżej 50. roku życia. Granica wieku przestaje mieć znaczenie u osób, z co najmniej jednym z powyżej wymienionych czynników ryzyka chorób układu krążenia. W tej grupie kontrola parametrów lipidowych powinna się rozpocząć wcześniej. Jeśli wyniki są prawidłowe, to kolejne oznaczenie lipidogramu można przeprowadzić dopiero za 3-5 lat. Nieprawidłowe wyniki obligują do oceny lipidogramu corocznie lub nawet częściej. Badania trzeba kontynuować do momentu, gdy działania terapeutyczne zmienią wartości parametrów lipidowych.

źródło: Pawlik PR
Rate this post

POLECANE DLA CIEBIE

START TYPING AND PRESS ENTER TO SEARCH