Infekcje dróg moczowych u kobiet

Infekcje dróg moczowych u kobiet


Infekcje dolnych dróg moczowych, tj. cewki moczowej i pęcherza moczowego, dotykają co piątą kobietę, przy czym u około 20 proc. zakażenie ma charakter nawracający.

U kobiet cewka moczowa jest krótsza niż u mężczyzn, więc flora bakteryjna może do niej łatwo wnikać. Później bakterie mogą wędrować do pęcherza moczowego i dalej, do moczowodów i nerek. Często zakażenie zatrzymuje się na poziomie pęcherza moczowego, ponieważ przed dalszą ekspansją bakterii chronią naturalne mechanizmy obronne. Oprócz tego na tym etapie pacjentka odczuwa dolegliwości, które skłaniają ją do podjęcia leczenia.

Źródło infekcji
Zazwyczaj źródłem infekcji są bakterie jelitowe bądź nieszkodliwe w normalnych warunkach bakterie bytujące w okolicy przedsionka pochwy. Do zakażenia dochodzi szczególnie łatwo po stosunku płciowym, podczas którego bakterie są mechanicznie przenoszone w okolice ujścia cewki. Dlatego choroba występuje najczęściej u kobiet w wieku 20-50 lat.

Kolejnym czynnikiem sprzyjającym infekcjom dróg moczowych jest osłabienie naturalnych mechanizmów obronnych, które obserwuje się m.in. u starszych kobiet po menopauzie.

Oprócz tego zakażeniom sprzyjają: ciąża, zaleganie moczu w pęcherzu moczowym, kamica nerkowa, wady anatomiczne dróg moczowych, niektóre towarzyszące choroby (np. cukrzyca) oraz zaburzenia układu odpornościowego. Ważne jest przestrzeganie zasad higieny. Osoba myjąca się rzadko i niezmieniająca wystarczająco często bielizny jest niewątpliwie bardziej narażona na zakażenie niż ktoś, kto dba o czystość.

Objawy i diagnostyka
Objawami choroby najczęściej są ból lub uczucie dyskomfortu czy pieczenia podczas oddawania moczu, parcie na mocz, częste oddawanie moczu, bóle w podbrzuszu. Mętny i cuchnący mocz bądź obecność krwi w moczu mogą wskazywać na zapalenie pęcherza moczowego. Może temu towarzyszyć ogólne zmęczenie.

Diagnostyka infekcji opiera się głównie na danych klinicznych oraz na badaniach laboratoryjnych moczu – badaniu ogólnym i posiewie moczu. Użyteczne bywają również badania obrazowe, jak np. USG czy badania rentgenowskie.

Farmakoterapia
Leczenie infekcji dróg moczowych polega na podawaniu antybiotyków lub chemioterapeutyków zwalczających wywołujące je drobnoustroje. Przed podaniem leku powinno się wykonać posiew moczu. Niekiedy w przypadku tendencji do nawracających infekcji profilaktycznie stosuje się chemioterapeutyk podawany raz na dobę przed snem. Zapobiega on rozwojowi bakterii w moczu zbierającym się w nocy w pęcherzu moczowym.

Leczenie antybiotykami jest niekiedy konieczne, jednak nie jest ono pozbawione wad. Oprócz ryzyka pojawienia się działań niepożądanych typowych dla podawanego preparatu istnieje niebezpieczeństwo powstania opornych szczepów bakterii, których zwalczenie może być bardzo trudne. Jak już wspomniano, zakażenia układu moczowego mają tendencję do nawracania. W takim przypadku leczenie kolejnych infekcji będzie najpewniej wymagało zmiany leku oraz stosowania go przez długi czas w relatywnie dużych dawkach.

Profilaktyka
O wiele lepszym rozwiązaniem od leczenia kolejnych infekcji jest zapobieganie zakażeniom układu moczowego. Można to robić na wiele sposobów, m.in. dbać o właściwe nawodnienie organizmu, co zmniejsza tendencję do zalegania moczu w pęcherzu moczowym, lub przyjmować probiotyki normalizujące fizjologiczną florę bakteryjną człowieka. Bardzo skuteczne jest stosowanie niektórych preparatów ziołowych, z których najbardziej interesujące są przetwory z żurawiny, krzewinki rosnącej w klimacie umiarkowanym.

Owoce żurawiny są używane w lecznictwie ludowym od wielu lat. Medycyna ludowa przypisywała im korzystne działanie zwłaszcza w chorobach układu moczowego. Badania naukowe potwierdziły to przekonanie – owoce żurawiny istotnie zmniejszają ryzyko wystąpienia infekcji dróg moczowych oraz przyspieszają proces ich leczenia.

Żurawina była na tyle skuteczna, że wzbudziła zainteresowanie naukowców już w latach 20. ubiegłego wieku. Wówczas sądzono, że żurawina zawdzięcza swoje działanie występującemu w niej kwasowi hipurynowemu powodującemu zakwaszenie moczu. Jednak dalsze badania wykazały, że ilość tego kwasu w owocach żurawiny jest zbyt niska, by w pełni wytłumaczyć lecznicze działanie rośliny.

Pod koniec XX wieku wykryto w owocach żurawiny spolimeryzowane proantocyjanidyny, składniki utrudniające bakteriom pałeczki okrężnicy przyczepianie się do komórek nabłonka wyściełającego drogi moczowe. Proantocyjanidyny występujące w owocach żurawiny różnią się swoją strukturą od proantocyjanidyn znajdujących się w innych roślinach. Dzięki temu działają w wielokrotnie niższych stężeniach. Żurawina zawiera także inne związki chemiczne, które również mają lecznicze właściwości. Są to m.in. flawonoidy, antocyjany, taniny, witamina C.

Przetwory z owoców żurawiny działają leczniczo niezależnie od postaci. Może więc być ona stosowana w różnych formach – soku, koncentratu, wyciągu, wyciągu suchego etc. W praktyce wygodne jest użycie standaryzowanego wyciągu zamkniętego w kapsułkach, ponieważ żurawina ma wyjątkowo cierpki i niezbyt lubiany przez wielu ludzi smak. Zastosowanie otoczki pozwala na jego zamaskowanie. Standaryzacja umożliwia uzyskanie przewidywalnego efektu leczniczego, ponieważ można łatwo dostosować dawkowanie do indywidualnych potrzeb pacjentów.

Stosując żurawinę, możemy spodziewać się także złagodzenia dolegliwości w chorobie wrzodowej żołądka czy dwunastnicy oraz działania profilaktycznego na choroby układu krążenia czy łagodnego działania przeciwgrzybiczego. Warto więc sięgnąć po preparaty sporządzone z tej rośliny. Ich korzystne działanie na nasze zdrowie jest już dobrze udokumentowane, a prowadzone ciągle badania pozwalają spodziewać się poszerzenia wachlarza wskazań do jej użycia.

4.5/5 - (114 votes)

Leave a Comment

POLECANE DLA CIEBIE

START TYPING AND PRESS ENTER TO SEARCH