Z życia medyków

Sejmik w Żerkowie
Nie był to sejmik ziemski, jeden z tych, które gromadziły szlachtę w XVI-XVII wieku, w Królestwie Polskim i Rzeczpospolitej Obojga Narodów, ale sejmik zie… larski! U progu lata odbył się w wielkopolskim Żerkowie Jubileuszowy Sejmik z okazji 80-lecia aktywnej działalności Polskiego Komitetu Zielarskiego. Choć wśród wielojęzycznych uczestników Sejmiku nie brakło szlachetnie urodzonych, omawiano przede wszystkim szlachetnie hodowane rośliny lecznicze. Najnowsze techniki badań roślin wyjaśniają nieznane dotąd ich właściwości lecznicze, co wpływa na rozwój fitoterapii. Nie bez znaczenia jest też niska cena leków roślinnych, możliwość ich długotrwałego stosowania bez skutków ubocznych oraz skuteczność w chorobach cywilizacyjnych.

Trudno w to uwierzyć, ale współcześnie aż 25 proc. wszystkich leków ma swój rodowód roślinny. Ogółem w lecznictwie stosuje się aż 2000 gatunków ziół. Rocznie przemysł farmaceutyczny na całym świecie produkuje ponad pół miliona ton ziół. Najwięcej ziołowych surowców produkuje Unia Europejska, a 1/3 tej produkcji pochodzi z Polski (20 tys. ton rocznie).

Uczestnicy sejmiku zachęcali do sięgania po leki z Bożej apteki, gdyż – jak mówiła w wykładzie inauguracyjnym prof. Anita Magowska z Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu – zioła, to świetlana przyszłość Polski.

Ja też to potwierdzam, bo w Sejmiku uczestniczyłem, w poblis­kim Śmielowie, gdzie Adam Mickie­wicz, zakochany w pięknej Konstancji, napisał dwie księgi „Pana Tadeusza” i gdzie jest piękne muzeum Wieszcza – byłem, a z „Wojewodą Zielarstwa”, dr. Jerzym Jamborem, który to wszystko z wielkopolską precyzją zorganizował – się zaprzyjaźniłem.

TEATR NASZ
Czy znacie już Teatr Nasz? Nie? To szkoda, bo warto. Dwoje niezwykłych aktorów, absolwentów Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie – małżeństwo Jadwiga i Tadeusz Kutowie, mieli wyobraźnię i niezwykłą wytrwałość. Występując przez 10 lat w Teatrach w Toruniu i Jeleniej Górze, nie przestawali marzyć o własnym teatrze. Nie mając ani pieniędzy, ani miejsca na teatr, ani doświadczenia w budownictwie, mieli coś równie cennego – marzenia, upór i… młodość! Widząc zrujnowaną chatę osadników holenderskich osiedlających się dawno temu w Karkonoszach, a zbudowaną w 1636 roku, wiedzieli, że to jest ich miejsce na ziemi. I tak budując od podstaw salę teatralną, scenę z kurtyną, kulisami i garderobą, parking (co na stromym zboczu nie było wcale łatwe), taras z zapierającym dech w piersi widokiem, a ostatnio restauracyjkę z domowym jedzeniem – utworzyli w 1991 roku w Michałowicach koło Szklarskiej Poręby prywatną scenę o nazwie „Teatr Nasz”. W każdy czwartek odbywa się tam spektakl, a dano ich już ponad 4500. Na przedstawienia, których powstało już blisko 40 (w tym wiele kabaretowych), jak „Ameryka, Ameryka czyli country Michałowice”, „Biuro Matrymonialne Melancholia” czy „Po drugiej stronie horyzontu”, przyjeżdżają smakosze teatru z całej Polski. Ja też smakowałem przedstawienie znakomitych Jadwigi i Jacka Kutów z towarzyszeniem muzyka Jacka Szreniawy, że nie wspomnę o poteatralnej kolacji. Jeżeli kochacie teatr, jesteście wrażliwi na piękno krajobrazu – zróbcie wszystko, proszę, by Teatr Nasz, był także Wasz.

MACIEJÓWKA
Maciejówka to nie tylko czapka legionisty wielkiego Naczelnika, Józefa Piłsudskiego. Dla kilkudziesięciu wtajemniczonych osób to nazwa wypraw w nieznane zakątki Polski, upamiętniająca Macieja J., który takie wyprawy sam przez lata organizował, a który przedwcześnie wyprawił się w drogę bez powrotu. Wśród uczestników byli też tacy, co to na Malediwach i Seszelach już bywali, a w pięknych miejscach rodzinnego kraju jeszcze nie.

Maciejówka Anno Domini 2010 wiodła w Karkonosze. Kto nie był w Karpaczu, Kowarach, na Śnieżce? Wszyscy byli, ale kiedy… Ja też tam byłem… za głębokiego Peerelu. Pamiętam dawną wyprawę do Jeleniej Góry. Gdy tylko samochód zatrzymał się przed jedynym wtedy reprezentacyjnym hotelem, mój przyjaciel Marcin Wolski wyskoczył szybko, by załatwić pokoje. Wrócił natychmiast i poprosił: „Jurek, idź ty i załatw nam pokoje. W recepcji siedzi tak brzydka dziewczyna, a lekarz nie może się niczego brzydzić…”. Tym razem dziewczyny były piękne, pogoda słoneczna, widoki jak zwykle niebywale piękne, a pałace, zamki, ogrody – jeszcze piękniejsze. Nie zmienił się tylko stojący niezmiennie na wzgórzu ponadośmiowiekowy, norweski kościółek Wang i dancing „Patria”, który Młynarski podobno uwiecznił w piosence „Jesteśmy na wczasach”. Poza tym wszystko wypiękniało, wyszlachetniało, wydobrzało. Okazało się, że to, na co nie pozwalały „pryncypia ustrojowe”, zmieniło oblicze na piękniejsze w czasie III Rzeczpospolitej.

Kotlina Jeleniogórska zyskała też nowe atrakcje. Pewien uparty inżynier, Marian Piasecki, który przez lata pracował w Berlinie jako specjalista od reaktorów atomowych, po powrocie do kraju zrealizował marzenie swego życia. Przy nieistniejącej już (jaka szkoda) fabryce dywanów w Kowarach utworzył czwarty w kraju park miniatur. W ekspozycji 41 misternie wykonanych obiektów w skali 1:25 pokazuje piękno budowli Dolnego Śląska. Tłocząc się wśród setek przybywających z całego świata turystów, można podziwiać wykonaną z nieprawdopodobną precyzją miniaturę zamku Książ w Wałbrzychu (jedna kobieta układała maleńkimi paluszkami w ciągu 11 miesięcy, przez 9 godzin dziennie kamyczki, „by wszystko było jak prawdziwe”), a także piękno pałacu rodziny królewskiej w Wojanowie, czy urokliwe domy tyrolskich innowierców z XIX wieku i detale kościoła królów pruskich w Mysłakowicach.

Zarówno pałac królów pruskich, jak i kościół w Mysłakowicach, uczestnicy Maciejówki nazajutrz podziwiali w naturze. W czasie specjalnie zamówionej mszy św. można było skierować nasze myśli z wdzięcznością za to, że ten region Polski tak wypiękniał, i pomyśleć najserdeczniej o Macieju, który wymyślił Maciejówki.