Nadmierna potliwość

Nadmierna potliwość


Nadpotliwość jest niezwykle uciążliwa w codziennym życiu, zwłaszcza że często towarzyszy jej nieprzyjemny zapach. Umycie skóry i użycie dezodorantu tylko na chwilę usuwa problem. Konieczne jest zastosowanie leków.

Wydzielanie potu jest jedną z najważniejszych funkcji skóry. Fizjologiczna produkcja potu jest bardzo istotnym elementem w termoregulacji organizmu oraz w regulacji środowiska na powierzchni skóry. Jednak nadmierne pocenie jest niezmiernie kłopotliwe. Z problemem tym wiąże się poczucie wstydu, zażenowania, co prowadzi do ograniczenia kontaktów z innymi ludźmi. Bywa również, że uniemożliwia wykonywanie pewnych zawodów, np. w laboratorium przy pracy z odczynnikami chemicznymi.

Nadpotliwość poza dyskomfortem i utrudnieniem w funkcjonowaniu może prowadzić także do pewnych zmian w obrębie skóry. Przede wszystkim w wyniku nadmiernej wilgoci na powierzchni skóry dochodzi do jej maceracji i uszkodzenia naskórka. W konsekwencji powstają korzystne warunki do rozwoju zakażeń grzybiczych i bakteryjnych.

Gruczoły apokrynowe
Pot produkowany jest przez dwa rodzaje gruczołów: ekrynowe i apokrynowe. Gruczoły apokrynowe znajdują się w skórze właściwej. U mężczyzn są one większe i bardziej aktywne niż u kobiet. Wydzielina gruczołów apokrynowych jest lepka, mętna, bezwonna, o zabarwieniu żółtawo-białym. Rozkładana jest przez bakterie na powierzchni skóry, co powoduje powstawanie przenikliwego zapachu potu. Na ten zapach mogą mieć również wpływ androgeny zawarte w pocie.

Gruczoły ekrynowe
W przeciwieństwie do gruczołów apokrynowych gruczoły ekrynowe znajdują się na całym ciele. Najwięcej jest ich na dłoniach, stopach i czole. Wydzielanie gruczołów ekrynowych reguluje układ współczulny i przywspółczulny. Głównym mediatorem tego procesu jest acetylocholina, w mniejszym stopniu włókna alfa- i beta-adrenergiczne. Nadmierna potliwość dotyczy gruczołów ekrynowych i wynika z ich nadczynności. Rzadziej wiąże się ze zwiększoną liczbą gruczołów w danej okolicy, np. znamię potowe.

Przyczyny
Fizjologicznie wzmożona potliwość występuje pod wpływem wysokiej temperatury otoczenia, nadmiernej wilgotności powietrza, wzmożonego wysiłku fizycznego, stresu, kofeiny, niektórych przypraw. Na zwiększenie wydalania potu wpływają również czynniki endogenne, takie jak: otyłość, cukrzyca, nadczynność tarczycy, nowotwory złośliwe, zmiany hormonalne w przebiegu menopauzy, zaburzenia neurologiczne, infekcje przebiegające z gorączką.

Największym problemem terapeutycznym jest jednak pocenie idiopatyczne, w którym nie ma uchwytnego czynnika prowokującego. Stanowi ono około 60 proc. przypadków nadmiernej potliwości. W tym typie nadpotliwości często obserwuje się dodatni wywiad rodzinny (30-50 proc. pacjentów). Nadmierna potliwość zwykle zaczyna się w okresie pokwitania, a z wiekiem nieco się zmniejsza. Największe nasilenie wydzielania potu obserwuje się na dłoniach, stopach i w okolicach pach. Rzadziej problem ten dotyczy czoła, nosa, karku czy pleców.

Diagnostyka
Nadmierna potliwość najczęściej diagnozowana jest na podstawie wywiadu oraz obrazu klinicznego. Badania laboratoryjne konieczne są w przypadkach, w których chcemy wykluczyć zaburzenia ogólnoustrojowe prowadzące do pobudzenia gruczołów potowych. W rzadkich przypadkach możemy w diagnostyce nadpotliwości zastosować testy jakościowe i ilościowe, czyli test Minora. Korzysta się z niego wówczas, gdy przed leczeniem chcemy określić obszary o największym nagromadzeniu i aktywności gruczołów potowych.

Leczenie ogólne
Leczenie nadmiernej potliwości polega na osłabieniu lub zniesieniu czynności gruczołów potowych albo zablokowaniu wydalania potu. Wybór terapii zależy od wielu czynników, m.in. stanu ogólnego pacjenta, jego trybu życia, a przede wszystkim od zmienionej chorobowo okolicy ciała.

W terapii ogólnej stosuje się leki przeciwcholinergiczne. Są one rzadko zalecane ze względu na uciążliwe dla pacjenta objawy uboczne: suchość w ustach, wysychanie oczu, rozszerzenie źrenic, retencja moczu, bradykardia, sedacja. Metoda ta jest częściej stosowana w nadpotliwości uogólnionej.

Leczenie miejscowe
Ten rodzaj leczenia najczęściej stosuje się w nadpotliwości ograniczonej. Dobór metody zależy również od zmienionej chorobowo okolicy ciała. Zastosowanie znajdują: sole chlorku glinu, aldehydy, kwasy, jontoforeza, iniekcje śródskórne z toksyny botulinowej.

Sole chlorku glinu czasowo zamykają przewody potowe. W tym przypadku skuteczność zależy od stężenia leku. Większe stężenia działają drażniąco i z czasem mogą prowadzić do przerwania kuracji. Stosuje się je na noc, początkowo codziennie, następnie aplikacje zmniejsza się do jednej na 2-3 tygodnie.

Aldehydy (formaldehyd, aldehyd glutarowy, metenamina) również działają w mechanizmie zablokowania przewodów wyprowadzających. Ze względu na silnie drażniące działanie mogą być stosowane tylko na dłonie i stopy. Przy tej terapii istnieje duże ryzyko powstania alergii kontaktowej.

Kwasy (tanina) denaturują keratynę, zamykając ujścia kanalików potowych. Występują pod postacią mydeł i pudrów.

Jontoforeza to zabieg rozrywania kanałów jonowych w gruczołach potowych z użyciem prądu. Są dwa rodzaje jontoforezy: wodna i z dodatkiem środków przeciwcholinergicznych.

Iniekcje śródskórne z toksyny botulinowej charakteryzuję się wysoką skutecznością. Hamuje ona wydzielanie acetylocholiny w zakończeniach nerwów zaopatrujących gruczoły potowe, blokując w ten sposób ich aktywność.

Leczenie operacyjne
W leczeniu nadpotliwości stosuje się trzy metody operacyjne. Pierwsza z nich polega na usunięciu wszystkich gruczołów potowych pod pachami, czasem również z wycięciem skóry tej okolicy. Zawsze usuwa się podskórną tkankę tłuszczową w okolicy pachy. Skuteczność tego zabiegu sięga 90 proc., ale wiąże się on z powstaniem blizn mogących prowadzić do ograniczenia zakresu ruchu ramion. Dochodzi również do utraty skóry owłosionej w tej okolicy.

Kolejną metodą jest sympatektomia, czyli operacja usunięcia zwoju nerwowego. Obecnie jest ona rzadko wykonywana. Wykonuje się także liposukcję w okolicy pach. Zabieg ten polega na odsysaniu przy pomocy cienkich kaniul tkanki tłuszczowej. Skóra pozbawiona podłoża tłuszczowego zostaje przyszyta specjalnym szwem. Jeśli w czasie liposukcji pozostały nieusunięte gruczoły potowe, to powstanie blizny pozbawi je możliwości wydzielania.


#Zalecenia ogólne dla osób z nadpotliwością

  • Higiena: częste mycie skóry, nawet wielokrotnie w ciągu dnia
  • Kąpiele ziołowe dłoni i stóp (kora dębu, mięta, liście orzecha włoskiego, szałwia, rumianek, kora brzozy) – 2 razy w tygodniu moczyć przez około 30 minut
  • Noszenie ubrań z włókien naturalnych, o luźnym fasonie
  • Częsta zmiana ubrań i obuwia
  • Unikanie kawy, alkoholu i ostrych przypraw
  • Redukcja stresu, napięcia i lęku
  • Częste wietrzenie pomieszczenia, w którym się przebywa
4.6/5 - (286 votes)

Nikt nie pyta Cię o zdanie, weź udział w Teście Zaufania!

To 5 najczęściej kupowanych leków na grypę i przeziębienie. Pokazujemy je w kolejności alfabetycznej.

ASPIRIN C/BAYER | FERVEX | GRIPEX | IBUPROM | THERAFLU

Do którego z nich masz zaufanie? Prosimy, oceń wszystkie.
Dziękujemy za Twoją opinię.

Leave a Comment

POLECANE DLA CIEBIE

START TYPING AND PRESS ENTER TO SEARCH