Integracja sensoryczna – jak wykorzystać zmysły do maksimum?

Unikasz biegania boso po trawie, nadmiernie drażnią cię dźwięki lub dotyk? Bardzo prawdopodobne, że żyjesz w towarzystwie zaburzonej integracji sensorycznej. Jak możesz pomóc uniknąć tego typu zaburzeń u swoich dzieci?

Jak sprawdzić, czy twoje dziecko ma zaburzenia integracji sensorycznej?

Wystarczy, że trochę poobserwujesz jego zachowanie, a w kolejnym kroku, jeśli coś cię zaniepokoi zapiszesz na diagnozę u specjalisty. Jeżeli obawy się potwierdzą – są duże szanse, że problem zostanie wyeliminowany lub przynajmniej zminimalizowany.

Kiedy rozpoczyna się integracja sensoryczna?

Tam, gdzie zaczyna się nasze życie, czyli w okresie płodowym. Badania wskazują, że już wtedy rozpoczyna się zjawisko integracji sensorycznej.

Katarzyna Janiec, mgr psycholog, diagnosta i terapeuta integracji sensorycznej Centrum Rehabilitacji Activ:

Najważniejsze są pierwsze lata życia dziecka. Dlatego szczególnie wtedy powinniśmy dbać dobry o kontakt z naszym dzieckiem. Powinniśmy obserwować je i w miarę postępów w rozwoju uczyć i wdrażać do wykonywania podstawowych czynności. Z czasem można angażować dziecko do prostych czynności związanych z codziennym funkcjonowaniem w domu. Przełoży się to na radzenie sobie w przedszkolu, a później w szkole.

Na nasze zmysły można wpływać całe życie. Według najnowszych badań mózg człowieka jest w stanie, nawet w późniejszych latach życia, zbudować nowe ścieżki neuronalne. Jest to dobra informacja dla osób dorosłych, które chciałyby podjąć się diagnozy zaburzeń integracji sensorycznej i poddać się terapii.

Objawy zaburzeń

Objawów jest wiele i niektóre trudno zauważyć. Jednak niezwykle istotne jest spostrzeżenie ich jak najwcześniej, by mieć szansę na jak najbardziej efektywną pracę nad nimi. Zaburzenia integracji mogą objawiać się:

• trudnościami z koncentracją,
• nadpobudliwością lub wycofaniem,
• niechęcią do mycia głowy,
• niechęcią do czesania i kremowania,
• impulsywnością i nadwrażliwością emocjonalną,
• opóźnionym rozwojem mowy,
• wybiórczością pokarmową,
• niechęcią do przytulania i głaskania,
• chorobą lokomocyjną,
• niechęcią do huśtawek lub unikania sprzętu na placu zabaw,
• kłopotami z czynnościami samoobsługowymi (samodzielnym ubieraniem się, zapinaniem guzików, wiązaniem sznurowadeł, myciem zębów, rąk),
• nadwrażliwością na dźwięk i światło,
• zaburzeniami równowagi lub trudnościami z nauką jazdy na rowerze,
• trudnościami z pisaniem,
• rysowaniem i wycinaniem,
• unikaniem różnych faktur lub chodzeniem na palcach,
• osłabioną lub nadmierną reakcją na ból.

Terapia integracji sensorycznej

Jeśli zauważasz niektóre z tych zachowań u swojego dziecka, udaj się z nim do specjalisty. Po przeprowadzeniu diagnozy, warto zapisać dziecko na terapię. Zajęcia prowadzi wykwalifikowany terapeuta, który poprzez gry i zabawy angażuje małych pacjentów do pracy. Poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia wypracowuje właściwe reakcje na otaczające dziecko bodźce. Jest to terapia ruchem. Dzieci wykonują różne czynności, jak np. jazda na deskorolce, zabawa masami plastycznymi, zabawa piłkami, angażujące małą i dużą motorykę.

Katarzyna Janiec, mgr psycholog, diagnosta i terapeuta integracji sensorycznej Centrum Rehabilitacji Activ:

Terapia prowadzona jest indywidualnie, aby maksymalnie dopasować zadania, ćwiczenia i zabawy do każdego dziecka. W ten sposób stymulujemy prawidłowy rozwój układu nerwowego. Systematyczne spotkania pomagają stopniowo pozbyć się lub zmniejszyć trudności, z którymi przyszliśmy do terapeuty.