Roman Gutek poleca 04/2012

Wichrowe wzgórza
reżyseria: Andrea Arnold
Wielka Brytania

Kto nie zna historii wielkiej namiętności Catherine i Heathcliffa? To opowieść o pożądaniu, okrucieństwie, zazdrości, bólu i zemście. O wszystkim tym, co w miłości najsilniejsze i najbardziej pierwotne.

Najnowsza adaptacja „Wichrowych Wzgórz”, wielokrotnie przenoszonej na kinowy ekran, klasycznej brytyjskiej powieści została zrealizowana przez Andreę Arnold. Jest ona jedną z najciekawszych współczesnych reżyserek, w dorobku ma wielokrotnie nagradzane filmy „Red Road” i „Fish Tank”. Arnold zrezygnowała ze skostniałej konwencji dramatu kostiumowego, stawiając na maksymalny realizm. Dzięki temu powstała opowieść o silnych uczuciach i jedna z najwierniejszych rekonstrukcji, w historii współczesnego kina, życia na przełomie XVIII i XIX wieku.

Wydane po raz pierwszy w 1847 roku „Wichrowe wzgórza” Emily Brontë są opowieścią o wielkiej i niszczącej sile namiętności. Catherine Earnshaw, panna z dobrego domu, kocha z wzajemnością Heathcliffa, człowieka niższego stanu. Niestety, młodzi właśnie ze względu na konwenanse nie mogą wziąć ślubu. Ich niespełnione uczucie wywoła lawinę tragicznych wydarzeń.

Nagrodzone za najlepsze zdjęcia na festiwalu w Wenecji i na Camerimage „Wichrowe wzgórza” to odważne i rewolucyjne dzieło, skupiające się na emocjach bohaterów – ich namiętności, tęsknocie, bólu, zazdrości. To piękny film, który atakuje wszystkie zmysły i nie pozwala o sobie długo zapomnieć.

Arirang
reżyseria: Kim Ki-duk
Korea Płd.

Koreański mistrz kina metafizycznego („Wiosna, lato, jesień, zima…i wiosna”, „Pusty dom”) zrealizował bardzo osobisty i bezkompromisowy film o twórczości, ludzkiej naturze i pogodzeniu się z życiem takim jakim ono jest. „Arirang” to piękna i frustrująca, do bólu szczera, bezkompromisowa filmowa psychoterapia. Film został nagrodzony w sekcji Inne Spojrzenie na ubiegłorocznym festiwalu w Cannes, oraz uznany za najlepszy dokument o sztuce na festiwalu Nowe Horyzonty we Wrocławiu w 2011 roku.

Kim Ki-duk jest jednocześnie reżyserem, autorem scenariusza i dialogów, operatorem, montażystą, dźwiękowcem, oraz producentem tego filmowego eseju. Jest również… jego głównym bohaterem.

Po wypadku na planie „Snu” Kim Ki-duk spędził dwa lata na dobrowolnym wygnaniu, w nie ogrzewanej chacie na koreańskiej prowincji. Żył jak pustelnik, bez bieżącej wody i ogrzewania, pośród walających się pamiątek po dawnych sukcesach.

W filmie reżyser analizuje źródła własnej twórczości, emocje i kompleksy, pułapki stylu i oczekiwań. Płynnie przechodzi od samobiczowania do narcyzmu. W przerwach między oglądaniem swoich filmów, obrazów i plakatów artysta majsterkuje w domowym warsztacie, konstruuje maszynkę do kawy oraz pistolet, z pomocą którego ostro rozlicza się z postaciami z dawnych lat. Przejmującym refrenem staje się w filmie tytułowa pieśń. W finale Kim Ki-duk nie tyle śpiewa, ile charczy przez łzy: „Arirang, Arirang, Arariyo, długa droga przez przełęcz Arirang”.

Nietykalni
reżyseria: Olivier Nakache, Eric Toledano
Francja

W tym filmie nie występują wielkie gwiazdy. Nie jest to też adaptacja powieści o młodocianych czarodziejach czy wampirach. Ale mimo to ta francuska komedia stała się prawdziwym fenomenem.

„Nietykalni” opowiadają historię, która zdarzyła się naprawdę. Sparaliżowany na skutek wypadku milioner zatrudnia do pomocy i opieki młodego chłopaka z przedmieścia, który właśnie wyszedł z więzienia. Zderzenie dwóch skrajnie różnych światów daje początek szeregowi niewiarygodnych przygód i przyjaźni, które uczynią ich… nietykalnymi.

Krytyka pisze o komediowym arcydziele, a film podbija serca publiczności na całym świecie (do tej pory zobaczyło go ponad 25 milionów widzów). Grający w jedną z głównych ról, Omar Sy otrzymał statuetkę Cezara dla najlepszego francuskiego aktora.