Cierpię na zespół napięcia przedmiesiączkowego. Jak skutecznie walczyć z tą dolegliwością?
Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS) to problem wielu kobiet. Tydzień przed menstruacją mogą pojawić się
m.in. zmiany nastroju, niepokój, płaczliwość, zaburzenia snu, zmęczenie, zatrzymanie płynów w organizmie, drażliwość piersi, zaparcia, bóle krzyża i miednicy.
Ponieważ objawy PMS kojarzone są z zaburzoną równowagą hormonalną, niedoborami witamin i minerałów oraz nienasyconych kwasów tłuszczowych, bardzo ważna jest właściwa dieta. Dostarczenie wraz z pożywieniem do organizmu odpowiedniej ilości magnezu (jego niedobór odpowiada m.in. za obrzęki, bóle piersi, hipoglikemię – niedocukrzenie, hiperprolaktynemię – podwyższone stężenie hormonu prolaktyny we krwi), witamin z grupy B, zwłaszcza witaminy B6, oraz witamin E i C znacznie minimalizuje przykre dolegliwości.
Zaleca się również spożywanie większej ilości zielonych lub ciemnożółtych warzyw i owoców, nierafinowanych kasz (zwłaszcza gryczanej), miodu, orzechów, ryb, szpinaku, roślin strączkowych, pestek, oliwy z oliwek, oleju z wiesiołka. Należy zaś ograniczyć spożycie cukru, soli i tłuszczy zwierzęcych, a także kawy i herbaty.
Można również sięgnąć po preparaty witaminowo-mineralne oraz łagodnie moczopędne, zapobiegające zatrzymywaniu wody w organizmie. Bardzo ważny jest także umiarkowany wysiłek fizyczny, który skutecznie rozładowuje napiecie.
Mam niskie ciśnienie krwi, co niekiedy jest bardzo uciążliwe. Rano budzę się zmęczona, miewam zawroty głowy i skłonność do omdleń. Jak mogę sama temu zaradzić?
Pierwszym krokiem diagnostycznym jest stwierdzenie, czy niskie wartości ciśnienia są efektem nagłego spadku (hipotonia ortostatyczna) u osoby z prawidłowym lub wysokim ciśnieniem, czy też są wyrazem przewlekłego niedociśnienia tętniczego, tzw. samoistnego. Przyczyny hipotonii samoistnej są trudne do ustalenia i przypisuje się im uwarunkowania genetyczne. Inaczej jest w przypadku hipotonii wtórnej, która zazwyczaj towarzyszy innym problemom zdrowotnym, np. niedoczynności tarczycy czy kory nadnerczy, depresji, krwotokowi lub odwodnieniu, a także farmakoterapii stosowanej w chorobie Parkinsona. Pomocne mogą być następujące wskazówki. Należy spożywać co najmniej 2 litry płynów dziennie oraz dosalać potrawy. Zawarty w soli sód zatrzymuje wodę w organizmie, co powoduje zwiększenie objętości wewnątrznaczyniowej, a w efekcie wzrost ciśnienia tętniczego. Warto też zadbać o regularną aktywność fizyczną, która skutecznie pobudza układ krwionośny, zwłaszcza u osób prowadzących siedzący tryb życia. W przypadku nagłych spadków ciśnienia zaleca się powolne wstawanie z pozycji leżącej.
Pacjentom, zwłaszcza tym z tendencją do obrzęków kończyn dolnych, zaleca się pończochy lub skarpety uciskowe, które poprawiają krążenie żylne. Posiłki należy spożywać częściej, ale mniejsze objętościowo. Ponadto zaleca się stosowanie chłodnych natrysków, natomiast należy unikać gorących kąpieli.
Kawa lub herbata mogą podnieść ciśnienie, ale należy pamiętać, że organizm przyzwyczaja się do coraz większych dawek kofeiny. W przypadku złego samopoczucia zaleca się przyjęcie na krótko pozycji leżącej w celu poprawy ukrwienia mózgu.
Zażywam wiele leków. Część z nich mam przyjmować przed posiłkiem, a inne po nim. Jak mogę uchronić się przed interakcjami leków z pożywieniem?
Aby terapia była skuteczna i bezpieczna, pacjent powinien otrzymać dokładne informacje dotyczące sposobów przyjmowania leków (tj. ile razy, w jakich dawkach oraz jak długo ma je przyjmować), a także, czy dany lek można zażywać na czczo, ile czasu przed posiłkiem lub po posiłku oraz czym ten lek popijać. Chory musi również wiedzieć, jakich produktów żywnościowych powinien unikać w trakcie leczenia.
Należy również pamiętać, że zawsze trzeba czytać ulotkę dołączoną do leku i w razie niejasności skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą. Leki należy popijać wodą, ponieważ sok grejpfrutowy, mleko, kawa, herbata mogą wchodzić w interakcje
i w efekcie zmniejszać wchłanianie leku lub wpływać na jego metabolizm w organizmie.
W przypadku większości leków nie należy ich mieszać z jedzeniem, a także przyjmować ich tuż przed posiłkiem, w jego trakcie lub po posiłku, gdyż może to zmienić właściwości i działanie leku. Chyba że ten sposób przyjęcia leku jest wskazany w ulotce lub przez lekarza.
Wszystkie leki, które wchodzą w interakcje z różnymi składnikami żywności, powinny być przyjmowane co najmniej 1-2 godziny przed jedzeniem oraz nie wcześniej niż 2 godziny po jedzeniu. Nie należy rozpuszczać leków w gorących płynach, gdyż wysoka temperatura może obniżyć skuteczność leku. W przypadku stosowania suplementów diety, zwłaszcza preparatów witaminowo-mineralnych, należy pamiętać, by nie przyjmować ich jednocześnie z innymi lekami. Bezwzględnie nie należy łączyć napojów alkoholowych z lekami.
Mam 53 lata i zaczęłam mieć problemy z nietrzymaniem moczu. Bardzo krępuję się pójść do lekarza. Proszę o pomoc.
Dolegliwości związane z nietrzymaniem moczu (NTM) pojawiają się najczęściej z wiekiem, gdy dochodzi do zwiotczenia i osłabienia mięśni dna miednicy mniejszej oraz przepony moczowo‑płciowej. Ale nietrzymanie moczu może być także skutkiem trudnych porodów, chorób dróg moczowych, nadpobudliwości pęcherza, ciężkiej pracy fizycznej, nadwagi, stresu, przebytych operacji.
Jest to uciążliwa i krępująca dolegliwość, ale w większości przypadków całkowicie uleczalna. Niezbyt zaawansowaną chorobę może leczyć zachowawczo nawet lekarz rodzinny. U ponad 70 proc. chorych już samo leczenie zachowawcze może zmniejszyć lub wyeliminować wiele dolegliwości związanych z nietrzymaniem moczu. Jeżeli jednak będziemy zwlekać z terapią, pokonanie tej dolegliwości będzie trudniejsze i bardziej czasochłonne. Ważne jest, by jak najszybciej udać się do lekarza specjalisty.
W łagodnych przypadkach zazwyczaj wystarczą regularne ćwiczenia Kegla, które wzmocnią osłabione mięśnie. Podczas oddawania moczu należy na kilka sekund przerwać strumień moczu i czynność tę kilka razy powtórzyć. Także w ciągu dnia, w pracy czy w autobusie, można napinać mięśnie, podobnie jak w trakcie przerywania strumienia moczu. Ćwiczenie należy wykonać kilkanaście razy i powtarzać co kilka godzin.
W cięższych przypadkach stosuje się leki ułatwiające wypełnianie i opróżnianie pęcherza oraz usprawniające jego kontrolę; ewentualnie zaleca się leczenie chirurgiczne. U kobiet w wieku około- i menopauzalnym stosuje się hormonalną terapię zastępczą, a także maści estrogenowe do użytku zewnętrznego na okolice krocza.
Bardzo ważna jest także prawidłowa masa ciała, gdyż nadwaga sprzyja uciskowi na drogi moczowe i utrudnia panowanie nad pęcherzem. Zaleca się również ograniczenie alkoholu, rzucenie palenia oraz niedopuszczanie do zaparć.